In het woonhuis is het
gebruikelijk dat er jaarlijks een Ondersteunings Plan Bespreking, het
zogenaamde OPB, wordt gehouden. Tijdens deze bespreking heeft men het
voornamelijk over de invulling van de bewoner rondom de zelfzorg, het wonen en
werken en de invulling van de vrije tijd. Omdat Margo overdag naar het
kinderdagverblijf gaat, is deze bespreking nog niet zo zeer van toepassing voor
haar. Er is zelfs nog helemaal geen plan opgesteld. Toch zijn we uitgenodigd
met de opmerking het OPB vooral te zien als een evaluatie van de afgelopen
periode. En dat vinden we een goed voorstel. We hebben weliswaar wekelijks
contact met Margo’s persoonlijk begeleidster, maar om een keer samen om de
tafel te zitten daar is het een prima moment voor.
Margo zit al startklaar als
ik op Heimdal kom om haar op te halen. Ook haar juf maakt al aanstalten om te
vertrekken. Zij, als persoonlijk begeleidster vanuit Heimdal, is ook
uitgenodigd voor het OPB. Bijna gelijktijdig rijden we de parkeerplaats bij het
woonhuis op. Gerard is er ook al. Samen lopen we het woonhuis binnen. Het is er
lekker warm en de geur van koffie komt ons tegemoet. De huisoudste, Margo’s
begeleidster en de locatiemanager zitten al aan de tafel. Ook wij nemen plaats.
De locatiemanager begint de bespreking. “Zo Margo..” Hij kijkt Margo aan en
laat een stilte vallen. Margo kijkt één voor één de mensen aan en begint te
gniffelen. Helemaal stralend en genietend van de mensen die haar met zorg
omringen, zit ze fier op de kop van de tafel. Iedereen lacht. Het is goed Margo
zo te zien. De locatiemanager vraagt ons te vertellen over Margo. Hoe het één
en ander is gegaan in haar leven. En hoe ze uiteindelijk is komen te wonen op
het landgoed.
Een uur
is zo voorbij. Margo is nog altijd vol aandacht. De sfeer is ontspannen. In de
uitnodiging staat ook omschreven dat men de bespreking in een soort
‘zondagssfeer’ wil laten verlopen. En daarom is er cake. Margo smult ervan. Na
de korte pauze zijn de mensen van het woonhuis aan het woord. Ze vertellen op
hun beurt hoe het voor hen gegaan is vanaf september, de eerste kennismaking en
de eerste dagen en nachten. Het is wennen en aftasten, maar Margo ligt prima in
de groep en de verzorging en de omgang met Margo wordt steeds
vanzelfsprekender. “Haar glimlach en uitstralende rust is daar zeer zeker een
bevestiging van,” spreekt de huisoudste uit.
“Maar jullie vertrouwen is groot en dat is voor ieder van ons voelbaar.
En dat is zó belangrijk!” Haar compliment, naar ons, raakt me. Ze heeft gelijk,
ons vertrouwen is ook groot, maar dat het zo’n weerslag heeft op hun gevoel
naar en omgang met Margo, had ik niet in de gaten. Het goede gevoel is volledig
wederzijds. We kijken met z’n allen naar Margo. Zij zit nog altijd tevreden aan
tafel. Haar glimlach is er nog steeds. Iedereen is het er over eens dat we
tevreden kunnen zijn en vol vertrouwen de toekomst in het woonhuis tegemoet
kunnen gaan. 