Margo, onze oudste dochter, is een meisje met het Rett syndroom wiens beperkingen invloed hebben op ons hele gezin. Onbewust bepaalt zij onze grenzen. Onbewust is zij het middelpunt van ons gezin. Haar onvoorwaardelijke liefde en afhankelijkheid leert ons hoe waardevol alles is en hoe alles in het leven niet vanzelfsprekend is.

Dinsdag 13 september (2)…Schapenvacht.

Margo’s linker elleboog is al geruime tijd ruw en gelig. Eelt? Het lijkt ook wel wat dikker. Vocht? Soms is het warm en rood. Een ontsteking? In elk geval behoorlijk geïrriteerd. Eigenlijk ook niet raar. Margo’s elleboog staat continu in contact met het harde plexiglas van het rolstoelblad. Het knokkeltje van de linker elleboog is constant in beweging. Door het wringen en in combinatie met de krachtige ademhaling, staat er ook nog eens een bepaalde druk op de elleboog van haar linker arm. Haar rechter arm ligt wat vlakker, in een minder scherpe hoek, op het rolstoelblad. Deze elleboog bevindt zich vaak wat meer naar achteren. Hij rust net niet op het rolstoelblad, maar juist op de zachtere armleuning die net onder het blad uitkomt. Al met al lijken de ellebogen een nieuw aandachtspunt.
De juffen schreven al eerder in het overdrachtschrift dat ze een schapenvacht op Margo’s rolstoelblad hadden gelegd om de ellebogen te ontzien. Ik kon me er niet zo’n voorstelling van maken. Nu ik vanmorgen, na het bezoek aan de tandarts toch in de klas ben, kan ik de zachte bekleding meteen bekijken. De witte, lange haren voelen heerlijk zacht. Margo geniet ervan als ik de dikke vacht onder haar armen leg. Ze legt haar armen ook wat rustiger neer. Tot mijn verbazing zie ik aan de onderkant het ikea-logo staan. Ik had het idee dat dit schapenvacht van één of andere antroposofische schapenboer afkomstig zou zijn. Maar nee, gewoon bij het Zweedse winkelconcern en ook nog eens voor een acceptabele prijs. Er ligt een ikea op slechts tien minuten rijden van school. Nu Ruud en Yvon toch bij oma blijven eten, ga ik er maar meteen naar toe om zo’n vacht voor thuis te halen.
Het is niet mijn meest favoriete winkel. Zo groot, zoveel paden, zoveel spullen, zoveel mensen. En dan vooral dat uitgekiende concept. Ook ik kan er niet tegenop. Ook deze keer kom ik thuis met zo’n typische blauwe tas. Vol met spaarlampen, ‘handig’ keukengerei en nog van alles meer wat ik écht helemaal niet nodig had. Maar het zachte schapenvacht ligt bovenop!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

We stellen het enorm op prijs als je een reactie achterlaat! Dit kan door bij "Reageer als" te kiezen voor 'Anoniem' (wel graag je naam onder het bericht plaatsen) of voor 'Naam/URL' (schrijf bij 'Naam' je naam en laat bij 'URL' het tekstvak leeg). Bedankt!