Zondag 18 september 2011…Samen in bad.

Yvon staat in haar blootje voor de spiegel in de badkamer van Margo. Ze heeft een gele handdoek over haar hoofd gedrapeerd. Ze houdt een monoloog over Geelkapje. “Jammer dat we geen rode handdoek hebben, mam”. Onze blikken kruisen elkaar via de spiegel als ik omkijk. Ondertussen zeep ik Margo’s haren in. Zij ligt al heerlijk in bad te genieten. Ik bekijk het lichtgebruinde lijf van Yvon die nog altijd met zichzelf in gesprek is als Geelkapje. Ze wil vandaag nog wel een keer samen met Margo in bad. Dat is volgens haar al veel te lang geleden. Gerard heeft de volle luier van Margo opgeruimd en vraagt Yvon op ze er klaar voor is. “Ja, hoor! Jullie weten vast wel hoe het afloopt met Geelkapje.” Ze legt de handdoek aan de kant. Gerard tilt Yvon op en zet haar op de douchebrancard. Margo schatert het uit als haar zus zich naast haar wringt. Het past precies, onze twee meiden naast elkaar op de douchebrancard. Ik zeep ook Yvon’s haren in. Gerard houdt de meiden warm door hun lijven te besproeien. Ze hebben dezelfde kleur haar, allebei een paar mooie, felblauwe ogen omringd met lange donkere wimpers. Allebei een stralende lach. Hun lichamen vormen echter een groot contrast. Het ene wordt al langzaam volwassen, het ander is nog meisjesachtig. Het grootste contrast zijn wel de vergroeiingen. Een verdraaide schouder, uitstekende ribben, dunne benen waarvan één een heel stuk korter is, scheve voeten met kromme tenen. Bizar. Twee zussen en toch zo anders.  
Nee hoor, ik heb geen last van 'wensdenken'. Ik hou niet vast aan wat had kunnen zijn. Ik hou van onze meiden. Ik ben trots op ze, al zijn ze nog zo verschillend. Van binnen en van buiten.