Zaterdag 2 oktober 2011…Liever niet.

We zitten met z’n allen aan de ontbijttafel en bespreken onze plannen voor dit weekend. Ruud heeft scoutingweekend. Zijn logeertas is ingepakt voor één nacht in de blokhut. Aansluitend zal hij morgenvroeg ‘overvliegen’ van welp naar scout. Daarvoor wordt op het scoutingterrein meestal het meest vreemde en vooral natte, modderige parcours uitgezet waarbij de ‘overvliegers’ moeten laten zien dat ze de overstap kunnen maken. Ouders en broertjes en zusjes zijn uitgenodigd voor dit overvliegen. Yvon heeft een wedstrijd van de majorettes en zal sowieso niet mee kunnen gaan. “Kom jij met de auto, pap?” Gerard zegt toe met de auto te gaan zodat hij meteen Ruud’s spullen kan meenemen.

“Misschien kom ik morgenvroeg ook wel. Samen met Margo, te voet.” De weersvoorspellingen voor vandaag en morgen zijn bijzonder goed. Het scoutingterrein ligt in de bossen. Het zou een mooie wandeling kunnen zijn voor Margo en mij. Ruud kijkt me aan. “Hmm, liever niet,” zegt hij met gedempte stem. Hij maakt een knikkende beweging met zijn hoofd naar Margo. Ik schrik een beetje. In zekere zin stelt zijn reactie mij teleur. Voordat ik kan reageren krijg ik een schop onder de tafel. Gerard schudt zijn hoofd. “Oké,” antwoord ik enigszins ontgoocheld.

Een aantal jaren geleden was hij in het bijzijn van anderen nog erg trots op zijn zus. Stond hij parmantig naast de rolstoel en beantwoordde met gemak alle vragen. Nu vindt hij het lastiger. Hij wil liever geen vragen vanuit ‘zijn’ gezelschap. Hij wil liever niet telkens verantwoorden wat ze heeft en waarom ze zo doet. Hij wil niet die aandacht en het bekijks dat het automatisch met zich meebrengt als zij in zijn buurt is. Eigenlijk ben blij dat hij er eerlijk voor uit komt. Zo kunnen we er rekening mee houden. En eerlijk is eerlijk. Ik snap het. Ik heb zelf ook lang niet altijd zin in die vragen en al het bekijks.