Donderdag 3 november 2011...Wat een nacht!

Had ik niks mogen zeggen? Niks mogen schrijven zelfs?!

Ze zijn er weer, zomaar uit het niets. Gisteravond. Harde gillen. Héle harde gillen deze keer. Zo schel. Zo klinken scheller dan de hoogste C op mijn dwarsfluit. Het doet zeer in mijn oren. Mijn geduld raakt snel op. Gelukkig kan mijn lief het beter hendelen dan ik. Hij vertelt hele verhalen tegen Margo, zingt zijn hele repertoire aan liedjes. Hij neuriet zich suf en streelt haar wang. Het helpt. Tegen middernacht valt Margo in slaap en komt mijn lief bij mij in bed. Maar het duurt niet lang. Halverwege de nacht hoor ik gehijg door de babyfoon. Margo is alweer wakker. Ik ga naar beneden en kruip bij haar in bed. Zij op haar linker zij, ik op mijn rechter. Het past maar net. Van slapen komt niets meer terecht. De onrust is te groot. Hijgen, druk bewegende armen, transpireren en ademstop na ademstop. En als, na een hele poos, het gillen begint, staat Gerard naast het bed. “Ik kom je aflossen. Ga jij nog maar even in ons bed. Probeer nog maar wat te slapen.” Een kus, een omhelzing, een diepe zucht.

Gerard kruipt bij Margo in bed. Ik ga naar boven en kruip op de warme plaats in ons bed. Die vreselijke, onrustige nachten zijn slechts een paar weken geleden. En blijkbaar, als het beter gaat, ben je het snel vergeten. Zijn we snel gewend aan ‘goed’ slapen. En nu, na één slechte nacht slaat de angst en twijfel meteen toe. Het zal toch niet weer gaan beginnen? Tranen rollen over mijn wangen. Ik ben moe. Ik wil nog slapen. Over een uur loopt de wekker al af.
"Ze heeft helemaal niet meer geslapen." Gerard staat op. Een kus, een omhelzing, een diepe zucht. Hij gaat douchen. Ik dek de tafel. Ik verzorg Margo en kleed haar aan. Over een uur komt de taxi er al aan.