Donderdag 17 november 2011…Doe een wens.

Ruud en Yvon kwamen dinsdag thuis uit school met ieder drie zakken pepernoten. “Mam, wil je een zakje kopen? Voor maar anderhalve euro!” Een begeleidende brief laat ons weten dat de basisschool dit jaar, tijdens de Sinterklaasperiode, het werk van Doe Een Wens Stichting Nederland steunt. Prima initiatief. Maar ik sta niet te juichen om alweer mijn portemonnee te trekken. We zijn de laatste weken nogal bedolven onder de acties. Ruud kreeg vanuit de scouting de opdracht voor Heitje voor een Karweitje. Vervolgens deed hij zijn best om zoveel mogelijk kinderpostzegels te verkopen in onze straat. En de loten van Grote Clubactie kregen we, van diverse van onze clubs, maar liefst vier keer ‘aangeboden’ om te verkopen. “De buren zien ons aankomen!”, reageer ik fel op dit initiatief van school. Mijn reactie maakt Ruud en Yvon ook ineens een stuk minder enthousiast. De zes zakken blijven op tafel liggen.

“Wil je echt geen pepernoten kopen, mam?” Yvon kijkt me vanmiddag vragend aan. “Weet je eigenlijk wel dat iemand voor Margo ook een wens kan indienen? En dan mogen wij ook mee!” Haar ogen fonkelen. Ze vertelt dat ze vanmiddag met al haar klasgenootjes van groep 4, 5 en 6 geluisterd heeft naar het verhaal van een 15-jarig meisje. “Ze heeft iets in haar buik en komt uit Limburg, net als jij!” “Ze heeft galgangatresie en staat op de wachtlijst voor een nieuwe lever”, vult Ruud aan. Ruud verbaast me met de vlekkeloze uitspraak van het medische probleem bij het meisje. Ruud heeft het verhaal van het meisje ’s ochtends al gehoord. Allebei vertellen ze over de wensdag van het meisje. Ze zijn erg enthousiast dat het hele gezin van het meisje zo verwend is. “Ik heb gezegd dat jij ook uit Limburg komt en dat mijn zus gehandicapt is.” Ik moet lachen. Welk item zou ze het belangrijkst vinden? Mijn Limburgse afkomst of de handicap van Margo? Maar Yvon ratelt door. “Het meisje zei meteen dat we Margo dan ook op mogen geven voor een wensdag. Wil je dat doen, mama?” Ik vraag haar aan wat voor soort wens ze denkt voor Margo. Maar slim als ze is, kopt onze jongste de bal direct terug. “Dat weet jij beter dan ik, want jij bent het meeste van ons met Margo bezig. En dus weet jij het allerbeste wat ze leuk vindt.” Ik beloof Yvon dat ik er over na zal denken.

Ik ben met Yvon op de badkamer. Ze heeft haar pyjama al aan. Ze zit op het toilet. Ik sorteer de was. “Weet je het al?” “Wat weet ik?” “Ja, hé hé!. Van die wensdag voor Margo!”  Het laat haar duidelijk niet los. Ze heeft anders wel een idee, laat ze me weten alvorens ik haar kan antwoorden. Ze vindt het een strak plan om Margo op te geven voor een heerlijke verwendag. Gewoon lekker verwennen. Heerlijk zwemmen, misschien wel met dolfijnen. Of anders in een bubbelbad, een massage met olie en af en toe wat snoezelen. ‘s Avonds lekker frietjes eten met een frikadel en daarna nog naar de film. “En dat vinden wij ook allemaal leuk, toch?” Ze heeft er goed over nagedacht. Ik juich haar idee toe. En ik beloof haar dat ik eens rond zal neuzen op de website van de ‘Doe een Wens Stichting’.

Tevreden poetst ze haar billen en loopt achter me aan de trap af. Ze wijst me op een sok die ik onderweg naar beneden heb laten vallen. Ik raap ‘m op en stop ‘m in de wasmachine alvorens ik deze aanzet. Ondertussen is Yvon de speelkaarten al aan het uitdelen voor het potje duizenden wat ik haar beloofd had. “Pepernoten?” vraag ik haar. Ik zet een schaaltje op tafel en schud een zakje met het bewuste strooigoed erin leeg. “Wel betalen, hé!” Ik geef Ruud en Yvon elk vier en halve euro. Ze hoeven van mij niet langs de deur om te leuren met de pepernoten. Maar bovenal gun ik elk ziek kind en zijn of haar familie een onvergetelijke dag!