Maandag 4 oktober 2011…Nachtelijk getik en gehijg.

De wekker loopt af. Ik duw ‘m af. Ik blijf op mijn rug liggen en staar naar het plafond. Gerard draait zich om. Hij ligt ook op zijn rug starend naar het plafond. “Ben je beneden geweest vannacht?” “Ja. Niks gehoord?” “Nee.” Ik draai op mijn zij en kijk naar mijn lief. “Was het hetzelfde als in het begin van de nacht?” “Ja”, Gerard kijkt me aan. “Denk jij wat ik denk?” “Vast wel!”

We horen het herhaaldelijk. Soms vroeg in de avond, soms middenin de nacht. Soms één keer, soms wel vaker. Een tikkend geluid. Het gaat heel snel maar duurt niet lang. Het lijkt wel op klappertanden. Aansluitend klinkt een hijgend geluid. Heel snel. Eén van ons wordt er altijd wel wakker van. Vraag me niet hoe het kan, maar als Gerard het niet is dan ben ik het wel. We haasten ons naar beneden. Maar voor we beneden zijn, is het rustig. Soms zijn we ‘op tijd’ en is het gehijg nog aan de gang. Margo’s ademhaling gaat enorm snel. Dat is ook alles. Ze ligt rustig op haar zij. Haar ogen zijn dicht. Niets wijst erop dat er iets aan de hand is. Margo slaapt als een roos. Zo lijkt het tenminste. Zo plots als het gehijg is begonnen, zo abrupt stopt het. Haar ademhaling is dan weer rustig, zoals altijd in haar slaap. Het tafereel duurt geen vijf minuten, maar geeft ons een vreemd gevoel.

ALs Gerard denkt wat ik denk en andersom, dan denken we aan epiplepsie. Het zit nog altijd in ons achterhoofd dat ook dat nog eens zal gebeuren. Nu? Misschien. We weten het niet. We laten het nog maar zo. Het gaat ook nu zoals het gaat.