Dinsdag 26 maart 2013…Eigen glijlaken?

De glijlaken die ik van de buurvrouw voor een week te leen had, heb ik terug gebracht. Ik kan een glijlaken zelf aanschaffen of proberen dit via de WMO van onze gemeente te regelen. Ik kies nu eerst voor de snelste en gemakkelijkste weg; er eentje voor drie maanden huren via een medische hulpmiddelenservice. Na die drie maanden weet ik ook zeker of ik het hulpmiddel daadwerkelijk gebruik bij de verzorging van Margo.

De medewerkster aan de balie van de uitleenservice noteert Margo’s gegevens op het huurcontract. Ik onderteken het formulier. “Succes verder met uw moeder!” wenst de medewerkster me toe terwijl ze de glijlaken op de balie legt. Ik bedank de medewerkster voor de service. Ik kan het niet laten om het toch even te zeggen dat het voor onze dochter is en niet voor mijn moeder. Ik neem het haar niet kwalijk. Ze kan het natuurlijk niet weten dat het voor Margo is. De uitleenservice is gevestigd in het bejaardenhuis. Voor de medewerkster is het misschien daarom wel vanzelfsprekend dat dit soort hulpmiddelen voor ouderen bedoeld zijn.

We vertellen meestal tijdens het avondeten beurtelings wat we die dag zoal gedaan hebben. Dus ook het ophalen van de glijlaken komt ter sprake als ik mijn bezigheden van vandaag vertel. Met daarbij ook de associatie van de glijlaken en oma. “Voor oma?” vraagt Yvon verontwaardigd. Ik leg uit dat ik de glijlaken heb opgehaald in het bejaardenhuis en wat de medewerkster goed bedoeld zei . “Oooh, voor een bejaarde oma?” Ze maakt onmiddellijk haar eigen associatie. “Geen wonder dat ze het glijlaken in een poepkleur hebben gemaakt!”