Maandag 25 maart 2013…Zorgplanbespreking.

Ik ben al vroeg op pad. De ochtendspits is druk vandaag. Ik zie fietsers met handschoenen aan, diep weggedoken in dikke sjaals zwoegend tegen de wind. Als ik niet veel later bij de voordeur van Margo’s school sta te wachten, voel ik zelf hoe koud en guur de harde oostenwind is. De deur is, om veiligheidsredenen, nog op slot. Er zijn nog geen kinderen aanwezig. De orthopedagoge komt door de lange gang naar de voordeur gelopen. Ze maakt de deur voor me open. Margo’s juf, tevens persoonlijk begeleidster, komt uit de klas gelopen. Met z’n drieën lopen we naar de kamer van de orthopedagoge. “Wat een dikke, hé!” wijst de orthopedagoge naar Margo’s dossier dat op de tafel ligt. Ook het zorgplan bestaat uit heel wat pagina’s. We hadden het vorige week al thuis gestuurd gekregen. Met z’n drieën nemen we het blad voor blad door. Ik heb wat opmerkingen en enkele vragen. We staan het langste stil bij de doelen die voor dit jaar zijn opgesteld. En die bestaan voornamelijk uit aandacht op het gebied van communicatie.

Communicatie staat al verschillende jaren benoemd in de doelen van het zorgplan. Het is echter nooit echt van de grond gekomen. Aan het enthousiasme van de juffen en van ons lag het niet. Maar het fotoboek, de pictogrammen, de praatknop en de ja/nee-kaartjes boden, na verloop van tijd, niet hetgeen we hadden gehoopt. We gebruiken het deels nog wel, maar we willen meer, we willen het anders. Er wordt hard aan gewerkt. We spreken dan ook samen uit dat we er voor de volle honderd procent voor gaan deze keer.

Ik loop de klas van Margo in voordat ik naar huis ga. Margo komt net terug van de therapie in het water. Ze is blij en verbaasd tegelijk. Aan haar vlechtje hangt nog een druppel water die op mijn wang belandt als ik haar een kus geef. Ik vertel haar waarom ik in de klas ben. Maar ik hou mijn bezoekje kort om het ritme in de klas niet te verstoren. Ik geef Margo een dikke kus. “Tot straks!” Bij de kapstok staat Margo’s logeertas. Die neem ik alvast mee naar huis.