Donderdag 29 maart 2013 (1)…Hulp.

Margo krijgt één keer in de vier weken fysiotherapie. Het was destijds passen en meten om een overeenkomstige lege plek in de drukke agenda van Margo en de fysiotherapeute te vinden. De enige mogelijkheid voor therapie aan huis is op woensdag. En dat is juist mijn werkdag. Daardoor zie en spreek ik de fysiotherapeute niet tijdens de therapie. We communiceren via het heen-en-weerschrift van school of via de mail. Van tijd tot tijd plannen we een overleg.

Gisteravond las ik in het schrift hoe Margo’s dag was op school, maar ook de ervaringen van de fysiotherapeute van die middag. ‘…met goede hulp van Ruud Margo met de tillift op bed gelegd…’  las ik. Ik schrok. “Hé, wat heb jij gedaan?” was mijn eerste, misschien wel wat paniekerige reactie. Ik herpakte me vrijwel meteen en probeerde mijn overbezorgdheid niet door te laten schemeren. “Heb je de fysiotherapeute geholpen met de tillift? Ging dat goed?” vroeg ik. Enthousiast vertelde Ruud hoe hij de fysiotherapeute had voorgesteld Margo op bed te leggen. Dit omdat wij de tillift zelf nu dagelijks gebruiken. “Ze was er heel blij mee, want voor haar is Margo ook zwaar!” Ruud vertelde zijn plan van aanpak en het klonk goed, vol zelfvertrouwen. Opa en oma, die op woensdag bij ons zijn, ondersteunde trots zijn verhaal. Ik had er niks op aan te merken. Ik gaf Ruud een schouderklopje. “Goed gedaan, kerel!” Hij glunderde. “Graag gedaan, mam! Ik heb de fysio beloofd de volgende keer weer te helpen!” Hij nam mijn eerste reactie blijkbaar voor lief.

Ik realiseer me dat Ruud, en ook Yvon, steeds meer verantwoordelijkheid op zich (willen) nemen. En dat ook kunnen. Steeds vaker vragen ze of ze iets voor me kunnen doen. Ze lijken steeds meer te merken dat de zorg voor Margo toeneemt en willen dolgraag hun steentje bijdragen. We merken het aan alles. Ook nu weer.

Ik mailde de fysiotherapeute gisteravond een antwoord op een vraag die ze me via het schrift stelde. Ik schreef ook nog dat het mooi was dat Ruud haar zo spontaan zijn hulp had aangeboden en ze daar zo dankbaar gebruik van had gemaakt. Vanmorgen lees ik haar reactie: ‘Ruud had me inderdaad heel rustig geholpen. Hij nam rustig de tijd om alles juist los- en vast te koppelen. Met uiterste voorzichtigheid en secuurheid heeft hij Margo in en uit de tillift geholpen. Het leek erop alsof hij het al vaker had gedaan en daarom gaf ik hem ook de vrijheid me te helpen.’

Ik had niet hoeven twijfelen aan mijn zoon. Zelfs die ene seconde niet.