Er zijn in al die jaren
intensieve zorg heel wat hulpmiddelen hier de revue gepasseerd. Een statafel,
loophulpmiddelen, rolstoelen, fietskarren, de tillift, een ligorthese en noem
maar op. En elk hulpmiddel bleek interessant voor Margo’s nieuwsgierige, of
misschien beter gezegd leergierige, broer en zus. Hoe klein ze ook waren, ze
hadden onmiddellijk in de gaten hoe een hulpmiddel werkte en waar de knopjes
voor dienden. Met hun kleine vingers frummelden ze net zo lang tot ze het
veiligheidsslotje los hadden. Ze hielpen Margo met ‘lopen’, ze leidden haar af
in de statafel, ze duwden de rolstoel met gemak.
Maar er zat ook een andere
kant aan een hulpmiddel. Op het moment dat een toestel niet gebruikt werd, was
het interessant speelgoed. Want met een rolstoel kun je met je vriendjes
vadertje en moedertje spelen mét een gehandicapt kindje. Van de
rolstoelschommel bouw je zo een gave hut. En met de tillift kun je, met de
nodige fantasie, met gemak een besneeuwde berg in de Alpen afdalen. De poten toch net een paar ski’s?
Nu zijn
ze elf en dertien. Hun fantasie is er nog altijd. De kussentjes voor Margo’s
voeten slingeren rond en veranderen in een mum van tijd tot bokshandschoenen.
Ze dagen elkaar uit voor een partijtje ‘kickboksen’. Lange armen en benen
schoppen en slaan in de ruimte. Het gaat er vriendschappelijk aan toe en
uiteindelijk rollen ze over de grond
van het lachen. Margo bekijkt het vanuit haar stoel en heeft net zoveel plezier
als haar broer en zus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
We stellen het enorm op prijs als je een reactie achterlaat! Dit kan door bij "Reageer als" te kiezen voor 'Anoniem' (wel graag je naam onder het bericht plaatsen) of voor 'Naam/URL' (schrijf bij 'Naam' je naam en laat bij 'URL' het tekstvak leeg). Bedankt!