Woensdag 5 juni 2013…Promotie.

Bij het promotieboekje van de arts-onderzoeker, dat we begin mei ontvingen, zat ook een uitnodiging voor de openbare verdediging van het proefschrift. Die verdediging is vandaag. Gerard en ik hebben allebei een vrije dag genomen om erbij te kunnen zijn.

We rijden door de binnenstad van Maastricht en voordat we bij de parkeergarage van ’t Vrijthof zijn, vinden we al een mooie parkeerplaats op een steenworpafstand van de Universiteit. We lopen de steile helling op de Universiteit om te kijken waar het precies is. Op zoek naar een toilet komen we de arts-onderzoeker, vandaag promovendus genaamd, in de gang tegen. Ze reageert spontaan en vertelt dat de spanning aardig toeneemt. Samen met haar paranimfen moet ze zich terugtrekken in een aparte kamer om niet met de gasten te kunnen praten. Het is een half uur voor de aanvang van haar promotie.

We gaan nog even naar buiten. Het is stralend weer en zonde om nu al binnen te gaan zitten. Al gauw zijn ook andere Rett-ouders aanwezig. En praten we bij over onze meiden.

Klokslag twaalf uur de promovendus samen met de paranimfen de aula in. Gevolgd door de promotiecommissie, gehuld in de gebruikelijke toga met muts. De zogenaamde pedel van de universiteit gaat hen voor met een scepter met bellen. Iedereen in de zaal staat op als de pedel een teken geeft.

Het proefschrift draagt de titel ‘Clinical Management of Rett Syndrome’. Het gaat voornamelijk over het aansturen van de zorg en behandeling van patiënten met het Ret-syndroom. Maar ook haar andere onderzoeken binnen het Rett-syndroom van de afgelopen vier jaar, o.a. het hersenstamonderzoek, het creatine onderzoek en het verouderingsonderzoek. In haar lekenpraatje vertelt de promovendus in het kort over het Rett-syndroom. Mijn hart bonst in mijn keel. Ze had ons gevraagd naar verschillende foto’s van Margo uit de periode dat zij Margo voor het eerst zag. Een close-up foto of een foto waar Margo zit. Ik ben erg benieuwd welke ze heeft gekozen. En als de foto van Margo, waar ze samen met Yvon op bed zit, in beeld komt, moet ik even slikken. Het leken- en academische praatje duren precies een kwartier. Vervolgens wordt de promovendus aardig aan de tand gevoeld door de commissieleden. Na exact een uur komt de pedel weer binnen en kondigt met een luid “Hora Est” aan dat het tijd is. De commissieleden trekken zich terug om zich te beraden of de promovendus de doctorstitel mag krijgen. Het is vaak slechts een formaliteit. De promotiecommissie komt weer binnen en de arts onderzoeker krijgt van de promotor, na een persoonlijke toespraak, de doctorsbul uitgereikt.

Ze schreef ruim 274 duizend letters om één letter te verliezen, zo schreef ze zelf in haar stellingen behorend bij het proefschrift. Van drs naar dr.

Terechte felicitaties volgen in de binnentuin van de Universiteit. Het is een knusse binnenplaats waar we in de zon genieten van een broodje en vlaai en bijpraten met de andere ouders.

Het was een bijzonder dag. Niet alleen voor ons, zeker ook voor onze meiden. Ze hebben er weer een pRETTige doctor bij!