Dinsdag 11 juni 2013…Schoenen aan.

Margo was moe toen ze gisteren met Pieter thuiskwam en had nauwelijks oog voor haar nieuwe schoenen. We hebben ze niet eens meer gepast. Daarom gaan ze vanmorgen voor het eerst aan. Margo bekijkt ze aandachtig. Het is een genot om de spalken aan te doen. Ze gaan met gemak aan, de klittenband plakt goed. Ook de schoenen gaan zonder moeite over de spalken heen en sluiten perfect. Het ziet er goed en mooi uit.

Ik kom er al snel achter dat we toch iets over het hoofd hebben gezien. De riempjes zijn te kort. Omdat Margo regelmatig haar linkervoet naast de voetenplank houdt, maken we haar voeten vast als ze in de taxi gaat. Maar ook op het kinderdagverblijf maken ze soms haar voeten vast uit veiligheidsoverwegingen. We willen voorkomen dat ze achter een deurstijl of tafelpoot blijft haken en daarmee haar voet omzwenkt of nog erger.

Zodra Margo naar school is, bel ik naar de rolstoelfirma met het verzoek een paar nieuwe riempjes te leveren. Voor iedere aanpassing die aan de rolstoel moet gebeuren, moet ik me eerst wenden tot onze gemeente hoor ik van de dame die ik aan de lijn heb. “Heel dat traject voor een paar eenvoudige riempjes?” Ik probeer haar uit te leggen dat het om veiligheidsredenen gaat. Aanpassingen aan de zitorthese mogen in overleg met de adviseur zónder overleg met de gemeente. “Simpele riempjes zullen dan toch geen probleem zijn?” Ik heb genoeg overredingskracht in huis. De dame maakt een reparatiebon en zodra de riempjes klaar zijn informeert ze me voor een afspraak.