Maandag 17 juni 2013…CCP.

Het is heerlijk weer. Samen met de taaldeskundige (ik noem haar vanaf nu OC-deskundige (=Ondersteunende Communicatie) omdat dit, volgens haarzelf, meer de lading dekt van hetgeen ze doet) zit ik buiten onder de overkapping. We drinken koffie en bespreken het behandelplan rondom het communicatietraject van Margo. Volgende week hebben we een afspraak met een adviseur van het bedrijf dat communicatiehulpmiddelen levert. Er zal een oogbestuurde computer komen die ingericht is met, voor Margo, bekende foto’s en pictogrammen zodat we een indruk krijgen van haar mogelijkheden op dit gebied. Deze passing zullen we op het dagverblijf doen zodat ook de orthopedagoge, de logopediste en de leidster mee kunnen kijken. De verwachtingen zijn hoog, zowel bij mij als bij de OC-deskundige.

Terwijl ik voor de tweede keer koffie maak in de keuken, heeft de OC-deskundige het CCP (=Communicatie Competentie Profiel) op tafel gelegd. Ik zoek een plaatsje op de tuintafel om de koffie neer te zetten. De posters met het profiel, op A2-formaat, neemt behoorlijk wat ruimte in beslag. Er ligt ook een stapel papieren op A4 formaat waarin het profiel nog eens in een verslag is vast gelegd. Dit profiel is gemaakt aan de hand van de observaties en eerdere bevindingen. Veel vakjes in allerlei kleuren staan schematisch naast elkaar en in rijtjes en cirkels. Ik bekijk de posters. Het ziet er zeer professioneel uit. De OC-deskundige maakt een klein stapeltje van de papieren. “Kijk het maar eens op je gemak door. We hebben zojuist het grootste gedeelte wat erin staat besproken.”

Als de OC-deskundige is vertrokken, tel ik een vijftal posters en verslagen af voor de betrokkenen op Heimdal. Ik rol ze in elkaar en schrijf een briefje voor wie ze allemaal bestemd zijn. Ik bekijk de poster nogmaals. De OC-deskundige zal toch niet echt verwachten dat ik die boven Margo’s bed ga hangen? Of dat ie volgende week bij Margo in de klas op de deur geplakt zit?