In het begin van het jaar waren er verschuivingen in het revalidatiecentrum en kreeg Margo een nieuwe revalidatiearts toegewezen. Door de miscommunicatie en de hevige sneeuwval liepen we de afspraken, die met deze arts gepland stonden, steeds mis. Voor de tweede keer dit jaar komt deze revalidatiearts nu op Heimdal en deze keer zijn we daadwerkelijk ingepland.
Ik heb de jas al aan als de telefoon gaat. Ik herken het nummer van Heimdal. Het is de secretaresse. “Als je niets dringends hebt, hoef je niet te komen…” Ik ben verbaasd. De secretaresse legt me uit te bellen in opdracht van de revalidatiearts. De situatie in het revalidatiecentrum is opnieuw gewijzigd. En Margo’s oude revalidatiearts wordt opnieuw haar behandelend arts. We zullen daar deze week nog schriftelijk bericht van krijgen. Maar voor een kennismaking hoef ik nu dus niet te komen. Mocht ik vragen hebben, dan is onze nieuwe…of is het nu oude…revalidatiearts zeker bereid het consult door te laten gaan. Maar ik heb niks te vragen.
Ik heb ineens niks. Een vrije ochtend. Wat zal ik gaan doen? Terug naar bed, mijn uren die ik heb liggen piekeren over de passing van gisteren inhalen? De OC-deskundige een bericht mailen over mijn teleurstelling? Die volle mand was wegwerken? Met een boek op de bank?
Nu nog even niks. Eerst koffie, dan zie ik wel…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
We stellen het enorm op prijs als je een reactie achterlaat! Dit kan door bij "Reageer als" te kiezen voor 'Anoniem' (wel graag je naam onder het bericht plaatsen) of voor 'Naam/URL' (schrijf bij 'Naam' je naam en laat bij 'URL' het tekstvak leeg). Bedankt!