Ruud is in afwachting van de taxi die Margo
thuisbrengt. “Ik ga Margo wel halen!” Hij snelt naar de straat waar zojuist de
witte bus is gestopt. Ik loop erachter aan. De chauffeur geeft een big shopper
aan Ruud en mompelt wat over zwaar, duur en voorzichtig. Ruud knipoogt naar me
en loopt weer richting ons huis. Ik duw de rolstoel met een vrolijke Margo die
wellicht de intentie van ons onderonsje aanvoelt.
Eenmaal binnen heeft Ruud de oogbesturing al snel op
tafel staan. Hij voelt zich vrij om op de knopjes te duwen en heeft het
startmenu dan ook vlot op het scherm. Handmatig bedient Ruud de spraakcomputer
en gaat van de ene pagina naar de andere om te zien wat Margo allemaal kan
kiezen en vertellen. Margo heeft er weinig oog voor. Ze lijkt het zelfs te
negeren. Na een poosje laten we het apparaat even voor wat het is en bergen de
spraakcomputer op tussen de handdoeken in de big shopper.
Als Gerard thuiskomt, is ook hij nieuwsgierig naar de
nieuwe mogelijkheden voor Margo. We gaan eerst eten. Tegen de tijd dat we thee
drinken, bevestigen we de spraakcomputer op Margo’s rolstoel. We vragen haar een
keuze te maken wat ze wil drinken. Maar ook nu negeert ze het apparaat volledig.
Ze wendt haar hoofd zelfs af. Is het wennen? Leggen we meteen de lat te hoog? Is
de druk te groot? Of gedraagt ze zich gewoon als een gezonde
puber?
Ik voel een teleurstelling. Een paar maanden geleden
hebben we het zo goed afgesloten. Margo maakte haar keuzes bewust. Het was een
wereld van verschil, voor haar en voor ons. En nu? Ik hou me er maar aan vast
dat ook nu geduld, naast een schone deugd, de enige optie is...
Oh, ik kan me zo het verwachtingsvolle gevoel van jullie voorstellen! Misschien moet ze er zelf ook nog aan wennen dat ze nu een stem heeft en wil ze af en toe rust. Tja, en daar zit je dan. Maar de aanhouder wint. Over een tijdje wil je de computer wellicht wel eens uitzetten, want puberende meisjes kunnen ook ontzettend kwebbelen.
BeantwoordenVerwijderenWInny