Dinsdag 3 april 2012…Pasvorm.

Tijdens het aanmeten van de zitorthese wees de ergohterapeute me op de pasvorm van de nieuwe voorziening. Te veel of te dikke laagjes over elkaar belemmeren het zitcomfort voor Margo. De zitorthese sluit helemaal om haar lijf heen. Hoe meer er tussen zit, hoe slechter de pasvorm. Bij voorkeur dan ook geen capuchons tussen haar rug en de zitorthese. De ergotherapeute maakte me erop attent dat vaak het achterpand van een jas er helemaal of gedeeltelijk uit wordt gehaald. Of dat iemand in een zitorthese een poncho draagt waarvan het achterpand over de rugleuning wordt gedrapeerd. In feite zit Margo helemaal in de zitorthese waardoor ze het echt niet koud krijgt, verzekerde ook de orthesemaker me.

Ik kan het niet zo vatten. Misschien wil ik het gewoon niet. Alweer toegeven. Het is al zo’n karwei een leuke, betaalbare én gemakkelijke outfit in de Margo’s kast te krijgen. En dan ook nog een jas verknippen? Maar nu we de zitorthese hebben, merk ik het ongemak van de dikke winterjas. Ik ervaar en begrijp wat de ergotherapeute bedoelde. Het is een heel geprop om de gewatteerde laag stof tussen Margo en de zitorthese te krijgen. Ik informeer bij ervaren moeders. Zij doen het ook. Een gave jas, het liefst eentje van de uitverkoop, en dan de schaar erin.

Ik ga het proberen. Met het oog op de eerste zonnestralen begin ik met de zomerjas. Toch maar die van vorig jaar. Voor ’t geval dat. Ik knip een U-vorm uit het achterpand. Eerst een smalle U-vorm, op de gok. Passen. Meten. Nog meer afknippen. Opnieuw passen en meten. Totdat ik net genoeg stof overhoud om aan de zijkant in te stoppen. Dan zoom ik het netje om. En warempel. Als Margo de jas, of wat ervan over is, aanheeft, ziet het er prima uit. Niet raar, toch warm, handig én een perfecte pasvorm.