Margo, onze oudste dochter, is een meisje met het Rett syndroom wiens beperkingen invloed hebben op ons hele gezin. Onbewust bepaalt zij onze grenzen. Onbewust is zij het middelpunt van ons gezin. Haar onvoorwaardelijke liefde en afhankelijkheid leert ons hoe waardevol alles is en hoe alles in het leven niet vanzelfsprekend is.

Zaterdag 31 maart 2012…Nep-gehandicapt.

Margo’s oude rolstoel staat voorlopig nog even bij ons totdat wij de nieuwe rolstoel goedgekeurd hebben. Nu we twee rolstoelen in huis hebben, wordt daar regelmatig gebruik van gemaakt. Vooral Yvon vindt het gezellig om in Margo’s oude rolstoel door de keuken en de kamer heen te rollen. Helemaal officieel gespt ze zichzelf in de heupgordel en borstfixatie. Een parcours wordt uitgestippeld zodat ze linksom en rechtsom bochten moeten maken. Nu Margo thuis is, is de ruimte een stuk minder. Met twee rolstoelen in huis is draaien lastig. Als ze zich klem heeft gezet, rij ik Yvon bij Margo en mij in de keuken. En als ik vervolgens het werkblad voor haar buik plug, kan ze helemaal geen kant op meer. Haar armen zijn te kort om, over het werkblad heen, bij de hoepels te kunnen waardoor ze haar rolstoel niet kan voortbewegen. Ze schikt zich. We kletsen over van alles en nog wat. Maar het duurt niet lang of Yvon gespt zich los en smeekt mij om het werkblad weg te halen. “Ik heb mijn conclusie nu al getrokken.” Ik klap het blad naar de zijkant weg en vraag naar haar bevinding. “Margo is een kanjer!” Ik kijk verbaasd naar onze jongste. “Het leven in een rolstoel is écht niet plezierig!” 



Geen opmerkingen:

Een reactie posten

We stellen het enorm op prijs als je een reactie achterlaat! Dit kan door bij "Reageer als" te kiezen voor 'Anoniem' (wel graag je naam onder het bericht plaatsen) of voor 'Naam/URL' (schrijf bij 'Naam' je naam en laat bij 'URL' het tekstvak leeg). Bedankt!