Vrijdag 22 juni 2012...Sint Jan.

Op talloze plaatsen in Europa worden nog op 24 juni Sint-Jansvuren ontstoken. Een gebruik dat stamt uit voorchristelijke tijden. Men kende aan het vuur een reinigende werking toe en boze geesten konden erdoor worden verjaagd. Sprong men door de vlammen van het vuur, dan was dat om ongeluk en ziekten te overwinnen voor het komende jaar. In oude, heidense culturen werd omstreeks 24 juni een feest gevierd, het midzomerfeest. Dan braken in de natuur alle magische krachten los. In de oude Keltische culturen probeerden de druïden tijdens het zomerzonnewendefeest iets van de wijsheid van de goden in zich op te nemen. Sint Jansdag was vroeger een algemeen erkende en goed onderhouden feestdag. In die periode hadden de buitenmensen tijd om feest vieren. In de Sint Jansnacht moest de wichelroede gesneden worden en mocht de schipper niet uitvaren. Tegenwoordig  mag de asperge na Sint Jan niet meer gestoken en de rabarber niet meer geplukt. Maar verder?

Herkennen we ons die prachtige oude wijsheden nog? Willen we ze in onze snel verhardende wereld nog wel opnieuw beleefbaar maken? Voor kinderen staan tradities, rituelen en beelden, die klare taal spreken tot hun gevoelswereld, heel dichtbij. Maar hoe zit dat met ons, volwassenen? Wij kunnen niet meer putten uit allerlei krachten van vroeger, maar we kunnen ze wel met ons meenemen in gedachten en als we meedoen en het Sint Jansfeest tot een heerlijk zomerfeest maken. Het feest van Sint Jan is één van de jaarfeesten waarvoor ouders, broertjes en zusjes van harte welkom zijn om dit feest mee te vieren op de speelplaats van Heimdal.

We gaan straks kamperen voor ons traditionele kampeerweekend met vrienden. Eigenlijk heb ik dan ook nog genoeg te doen. Maar ik wil naar het Sint Jansfeest. Na al het gedoe met de taxi’s moet er even zijn. Even voelen wat ik altijd heb gevoeld op Heimdal. De saamhorigheid, de warmte en de liefde. “Mooie bloemen,” Yvon geeft me een kus voor ze naar school gaat. Ruud is al weg. Het KNMI gaf gisteren een weeralarm af met code oranje. Uiteindelijk viel het, zoals zo vaak, wel mee met de voorspelde overlast van extreem weer. Toch had ik gistermiddag al een veldboeket geplukt voor het Sint Jansfeest. Ik draai het grote veldboeket in een oude krant en vertrek richting Heimdal.

Margo zit aan tafel in de klas. Ze is gelaten, wat slaperig met een rustige ademhaling. Ze lijkt niet eens in de gaten te hebben dat ik er ben. “Margo heeft toch goed geslapen in het logeerhuis,” hoor ik van de leidster. Vanochtend had ze veel last van ademstops, misschien is het dat wat haar suffig maakt. In de hal worden nog voorbereidingen getroffen voor het feest. Het is er een hele drukte. Alle dekens en plaids, die al klaar lagen op de speelplaats, worden in de hal gelegd. De donkere lucht voorspelt niet veel goed. Net op tijd is alles weer binnen. Het valt plots met bakken uit de hemel. Het is jammer dat we nu niet naar buiten kunnen. Maar in de hal is het sfeervol. Kinderen, leidsters en ouders zitten in een grote kring. In het midden liggen veldbloemen en grassen die door ouders zijn meegebracht. Eén van de leidsters zingt de traditionele Sint Jansliederen. Ik herken ze, maar de bijbehorende teksten ken ik niet. Ik neurie ze mee. Zachtjes bij Margo’s oor. Het maakt haar wakkerder. Daar is dan eindelijk een brede glimlach onmiddellijk gevolgd door de hoge ademhaling. De zomerkoningin opent het feest. Ze deelt aan ieder kind een bloem uit. Er is vrolijkheid, zang en muziek. Allerlei lekkers. Moeders en leidsters maken bloemenkransen en een praatje. Uiteraard wordt er gesproken over het taxigebeuren. De één weet dit, de ander vertelt dat. Ik hoor het maar ga er niet te veel op in. Ik geniet van een stralende Margo. Van de ontspannen sfeer en blijheid in de hal. Ik haal voor mezelf nog een keer koffie, sap voor Margo en cake met aardbeien en slagroom voor ons samen. De veldbloemen raken op. Pollen en grassen liggen verspreid in de hal. Meer en meer bloemenkransen zijn af. Buiten komt een voorzichtig zonnetje door een grijs wolkendek. We gaan naar buiten en vormen een kring om het traditionele Sint Jansvuur. Ook nu is er zang en muziek. Margo geniet. Ik kijk de kring rond. De kinderen, de leidsters, ouders, ik ken ze lang niet allemaal.  Maar het is er nog altijd; de saamhorigheid, de warmte en de liefde. Dat typische Heimdal-gevoel. Voldaan ga ik naar huis. Margo gaat logeren. Wij gaan kamperen.