Het waren een paar rare
dagen. Zelfs ik had kriebels in mijn buik voor de musical. Ik was trots op
Ruud’s zangtalent bij de musical. Maar vanmorgen heb ik de stress van de
op-het-laatste-moment-dingen. Ruud en Yvon zijn al vroeg uit de veren. Ze
willen toch nog een attentie voor de meester en de juffen. Ik was er al een
paar dagen geleden over begonnen, maar het werd almaar uitgesteld. Dus nu in alle
vroegte zijn ze druk in de weer. Ze zijn snel geïrriteerd. Vooral Ruud. Ik
probeer rekening te houden met zijn humeur. Het is logisch. Nog een paar
uurtjes en dan zit het erop. Dan is zijn basisschooltijd voorbij. En dat vindt
hij toch best lastig.
Ouders zijn uitgenodigd voor
het zogenaamde ‘Diamantterras’. Halverwege de ochtend ga ik naar de
basisschool. Koffie, thee en plakjes cakes staan al klaar. Als alle kinderen op
de speelplaats een plaatsje hebben gevonden, wordt het terras geopend. Elke
groep heeft een optreden. En als laatste staat groep 8 op het podium. Ze zingen
het slotlied uit de musical. De toepasselijke tekst klinkt over de speelplaats.
Ik heb een brok in mijn keel. Ik zie andere moeders ook met een zakdoek in hun
hand staan. De kinderen slaan bij elkaar een arm om de nek. Ruud zingt uit
volle borst. Hij lacht als er geapplaudisseerd wordt. Alle kinderen gaan nog
even de lokalen in. Niet veel later vormen de jongste groepen een erehaag voor
de schoolverlaters. Ook nu zie ik een lachende Ruud onder de bogen te
voorschijn komen. Maar hij moet nog even terug. Hij is wat vergeten. Ik wacht
op de gang en maak een praatje met de juf van Ruud. Vanuit mijn ooghoek zie ik
Ruud in het lokaal staan. Hij kijkt om zich heen. Heel bewust kijkt hij het lokaal
rond. Het raakt me. Ook bij de juf zie ik ontroering. Ruud komt de gang
oplopen. Hij geeft de juf nog een keer een hand. Ik loop een stukje verder en
wacht bij de deur. “Kom mam, ik wil naar huis,” Ruud loopt me voorbij als ik de
deur voor hem open houd. Yvon staat al bij de fietsenstalling. We gaan met z’n
drieën naar huis.
Yvon gaat met Strikkel
wandelen. Bij Ruud is er ontlading. Dikke tranen rollen over zijn wangen. Over
de mijne uiteindelijk ook. Het is voldoening van een fijne tijd op de basisschool.
Het is vertrouwen in de basis die is gelegd. Maar het is ook spanning voor
hetgeen hem te wachten staat. “Als Margo nou gewoon was, kon zij me een beetje
helpen. Ik ben toch een soort van oudste die alles als eerste ondergaat.” Ruud
snikt. Ik knik en hou ‘m stevig vast. Nog even moet hij huilen en dan is het
goed.
Ik ga de tafel dekken. Ruud
helpt me en al snel klinkt het slotlied. Heel zachtjes:
“Soms lijken al je dromen
als spoken vermomd.
De griezeligste tijd
lijkt de tijd die nog komt,
Ach kom, het loopt wel
los.
Tijd om verder te gaan,
Wat sta je nog te staan,
de toekomst komt eraan!
Tijd om verder te gaan,
De tijd gaat als een
droom voorbij.
En niets blijft als het
was,
Niets blijft als het was.
Tijd om verder te gaan.
Wat maak je je nog bang
als spoken niet bestaan?
Tijd om verder te gaan.
De tijd gaat als een
droom voorbij.
Dat merk je later pas.
Niets blijft als het
was.”
(lied uit de musical ‘Spookie’ groep 8 BS De
Diamant 2011-2012)
Jullie Ruud,... wat een vent zeg. Tis ook niet makkelijk om alles als eerste te ondervinden. Maar wat ontzettend lief dat Margo nu daarvan eens de schuld krijgt. Hij heeft gelijk, en dat ontroert mij dan weer.
BeantwoordenVerwijderen"Heel veel succes gozert, op het voortgezet onderwijs!! Enne,... doordat je zo'n bijzondere oudste zus hebt, ben jij een bijzondere knul geworden. Het komt wel goed met jou!"
X
helemaal eens met koning Woezel!
BeantwoordenVerwijderentoi toi Ruud, kumpt good!
xxx Marlie