Dinsdag 19 maart 2013…Naar de tandarts.

Na het ongeluk gaat Margo weer zonder moeite weer met de taxi mee. Toch vindt ze het altijd wel gezellig om met mij mee te gaan. Ook vanmorgen schenkt Margo me een grote glimlach als ik haar tijdens het ontbijt vertel dat ze niet met de taxi mee hoeft maar wij samen naar de tandarts gaan.

Ik wandel over het terrein van de instelling. De bouwwerkzaamheden zijn alweer wat gevorderd. Beplanting langs de paden zijn aangelegd. Verderop zie ik de woongroepen waar we onlangs rond keken. Jammer dat onze eerste indruk wat tegenviel. Toch blijf ik het echt een mooie locatie vinden. We hebben onze zoektocht naar een woonplek voor Margo nog niet verder opgepikt. Thuis gaat het er momenteel redelijk ontspannen aan toe. Daardoor is de noodzaak voor het vinden van een woonplek wat naar de achtergrond geschoven. Bovendien zijn andere dingen en afspraken die veel tijd in beslag nemen.

Omdat ik al aardig gewend ben aan de tillift -sterker nog, ik til niet meer zelf- blijft de tilzak in de rolstoel liggen. Als vanzelfsprekend haakt de tandartsassistente de tilbeugel aan de tilzak. Ik vind het best spannend hoe ze Margo behendig verplaatst in de zwierende tilzak richting de tandartsstoel. De tandarts duwt nog gauw de lamp aan de kant zodat de weg vrij is voor Margo. Eenmaal boven de tandartsstoel laat ze Margo rustig zakken zodat ze uiteindelijk in een prima houding in de tandartsstoel ligt. Margo ondergaat het ontspannen.

Als reactie op de felle lamp die in haar ogen schijnt, wendt Margo even haar hoofd af. Ze knippert een paar keer en lijkt dan gewend aan het felle licht. De tandarts laat Margo de roterende tandenborstel voelen op haar hand ter voorbereiding op de controle. Margo werkt aardig mee. Ze houdt haar mond goed open terwijl de tandarts haar gebit inspecteert. Ze krabbelt wat met het haakje en ontdekt gelukkig geen bijzonderheden. Het gebit is netjes gepoetst. Terwijl de tandarts wat plakkerig spul aanbrengt voor de versteviging van het tandglazuur, klinkt het lied ‘Rode Rozen’ uit de radio. De nieuwslezer van Omroep Brabant meldt even later dat de vertolker van dit lid is overleden. “Het zal toch echt niet de laatste keer zijn dat we dit liedje nog horen,” zucht  de assistente. Ze licht toe dat veel patiënten dit nummer willen horen tijdens een behandeling. Het helpt hen om zich te ontspannen. “Doe voor Margo toch maar liever iets van Kinderen voor Kinderen of Guus Meewis.” Samen met de assistente zet ik Margo middels de tillift in de rolstoel. Terwijl de assistente Margo een sticker laat kiezen, maak ik met de tandarts een nieuwe afspraak voor over drie maanden.

Als ik even later met Margo terugloop richting onze bus, betrap ik mezelf op het neuriën van de 'Rode Rozen’-melodie. En als ik de zin ‘de schat waar ik zo van hou’ hardop zing, gaat Margo helemaal in een deuk. Ik zet toch maar gauw de cd van Guus Meeuwis aan zodra we in de bus zitten…