Donderdag 28 februari 2013…Ongeluk in een klein hoekje.

Als Margo thuiskomt zorg ik dat het eten klaarstaat, dat het huis opgeruimd is. Dat ik niks meer moet en er voor haar kan zijn. Maar als Margo gaat logeren, is het allemaal net wat meer ontspannen. Komt het niet zo precies. Na enkele slechte dagen en nachten (zijn we te positief geweest?!) geniet ik vanmiddag van mijn zorgeloze middag. Ik rommel in de woonkamer. De stofzuiger staat er nog, net als een mand was die gevouwen moet worden. De telefoon gaat. Ruud neemt

‘m aan. “Ik zal mijn moeder even geven,” hoor ik hem keurig netjes zeggen. Hij haalt zijn schouders op als hij mij de hoorn aanreikt. Het is een man van het taxibedrijf. Hij wil me even laten weten dat de taxibus een ongeluk heeft gehad en dat de kinderen ongedeerd zijn. Ze gaan met een andere taxi naar het logeerhuis. Ik schrik. Allerlei vragen schieten door mijn hoofd. Hoe hard is het gegaan? Moet ik ernaar toe? Is er paniek? Was het een paaltje? Of een frontale botsing? Voor ik verder kan vragen, heeft de man het gesprek beëindigd en blijft ik beduusd staan. Ruud en Yvon hebben in de gaten dat er iets aan de hand is. Ik leg de hoorn op tafel en vertel hen dat er een ongeluk is gebeurd. Ook zij willen meteen meer weten. Dan realiseer ik me dat, als het hard gegaan is, Margo een vergrote kans heeft op botbreuken. Ik neem contact op met het logeerhuis. De leidster weet niets meer dan ik. De kinderen zijn er dan nog niet. De leidster zal bij de chauffeur navragen naar de toedracht van het ongeluk. Ook zij had al gedacht aan mogelijke breuken bij Margo en belooft me meteen te kijken hoe Margo reageert op bewegingen met haar ledematen. We hebben nog contact.

Ik bel Gerard om te vertellen wat er gebeurd is. Ook hij schrikt zich rot. Hij wil naar het logeerhuis. Hij wil Margo zelf zien. We overwegen om naar het logeerhuis te gaan, maar willen geen verwarring voor Margo veroorzaken. We willen Margo’s logeerritme niet onderbreken. Misschien valt het allemaal reuzenmee. Dus besluiten we om verder bericht af te wachten.

Terwijl ik de handdoeken vouw, spookt er toch van alles door mijn hoofd. Ik bel naar het taxibedrijf en vraag om meer informatie over het ongeluk. De vrouw die ik aan de lijn heb, kan me alleen vertellen dat er blikschade is. Een andere collega is naar de plaats van het ongeval. Om papieren in vullen voor de afhandeling van de schade en dergelijke. Ik vraag door of ze weet wat er nu precies gebeurd is. De bus is teveel beschadigd om verder te kunnen rijden. De kinderen zijn opgevangen bij een supermarkt vlak in de buurt. Ze zullen door een andere chauffeur naar het logeerhuis gebracht. De aanrijding was niet de schuld van de eigen chauffeur, vertelt ze me heel nadrukkelijk. Heel veel wijzer word ik niet.

Na het avondeten hebben we contact met de leidster van het logeerhuis. Margo is niet anders dan anders. Ze hebben haar al verzorgd en haar lijf gecheckt. Er zijn geen blauwe plekken of iets dergelijks te zien. Margo geeft geen pijn aan en lijkt nergens last van te hebben. Ook de andere kinderen zijn ongedeerd en hebben weinig last van hetgeen ’s middags gebeurd is. Over de toedracht van het ongeluk weet de leidster me niet veel meer te vertellen als alleen dat het een botsing was met een vrachtwagen. De eigen chauffeur moest voor de afhandeling van het ongeval ter plaatse blijven. De kinderen zijn door iemand anders naar het logeerhuis gebracht. Die man wist er het fijne niet van. Het stelt ons aardig gerust dat Margo verder niet ontdaan is van de gebeurtenis. We gaan met een gerust hart slapen. We kunnen wel een goede nachtrust gebruiken naar een paar slechte nachten.