Vrijdag 1 maart 2013…Emoties achteraf.

Ruud en Yvon zijn naar school. Ik maak een kop koffie en verheug me al op de ontknoping van het tv-programma ‘Wie is de mol?’. Via ‘uitzending gemist’ zoek ik de aflevering van gisteravond terug en ga er goed voor zitten. Ik zie fragmenten uit de vorige aflevering en als ik de tien kandidaten één voor één voorbij zie komen met de begintune, gaat de telefoon.

De leidster van het logeerhuis wil me laten weten dat Margo vanmorgen erg paniekerig was. Ze had goed geslapen, maar aan de ontbijttafel was ze beginnen te huilen. Ook wilde ze niets eten of drinken. Ze bleef maar huilen en was erg gespannen. Ze hadden niet de indruk dat Margo pijn had. Met behulp van picto’s had Margo hen dit bevestigd. Toen de chauffeur, die betrokken was bij het ongeluk,  binnen was gekomen, zagen ze de angst in haar ogen en huilde ze nog intenser. De man heeft Margo toegesproken en geprobeerd haar gerust te stellen. Het was er blijkbaar allemaal toch wat heftiger aan toegegaan dan men gisteren deed vermoeden. De leidster had dan ook gevraagd of de chauffeur mij even wilde bellen om mij bij te praten over het ongeluk, zeker nu Margo zo in paniek was. Ze hadden haar toch in de taxi gezet en inmiddels Heimdal op de hoogte gebracht over Margo’s stemming.

Ik heb onmiddellijk een knoop in mijn maag. Wat gaat er allemaal door Margo heen? Wat heeft ze gezien? Wat heeft het voor impact? Ik bel Gerard op. Hij is stil. Het valt hem zwaar. We kunnen nog even niks doen. De taxi is onderweg naar school. Ik kijk, weliswaar met minder aandacht, het tv-programma verder af. Ik wacht totdat ik zeker weet dat de kinderen op school zijn en bel met één van haar juffen. Margo is erg van de kaart. Ze wil getroost worden, ze wil haar gevoelens delen. De juf is lovend over de manier van communiceren van Margo. “Ze is heel duidelijk naar ons. Ze grijpt me met twee handen vast, laat me niet los en kijkt me indringend aan. Ze wil nabijheid en veiligheid.” De tranen springen in mijn ogen. Zoals de juf me vertelt hoe ze Margo troost, haar veiligheid biedt en haar begrijpt, ontroeren me. Anderzijds emotioneert het me ook dat Margo zo vol zit van wat er is gebeurd, wat ze heeft moeten doormaken en hoe ze het kwijt wil.

Ik overleg met de leidster wat wijsheid is. Het is prima als Margo blijft en het ritme meebeleeft van de dagelijkse dingen. Maar halen we haar zelf op met onze eigen bus of moet ze er doorheen en komt ze toch met de taxi naar huis? Ik laat de juf rond de middag weten of we Margo zelf ophalen of niet. Ik bel met Gerard wat hij ervan vindt. We zijn er samen snel aan uit. Margo hoeft niet met de taxi naar huis. Gerard komt eerder naar huis en ik ga Margo straks ophalen.

Nog voordat ik de leidster heb gebeld over ons besluit, belt ze me tegen de middag. Margo blijft erg gespannen en is ontroostbaar. “Een bevestiging dat ze met jou mee naar huis kan, is misschien wat ze nodig heeft om te kunnen ontspannen.” De knoop die al in mijn maag zat, lijkt zich nog strakker aan te trekken. Wat een impact heeft het voor Margo.

Ik doe snel de dingen die ik moet doen. De chauffeur belt net voordat ik wil vertrekken. Ik wil gaan. Ik wil naar Margo. Aangezien de man zo dadelijk ook op school is om de kinderen te halen,  spreken we af dat hij me op school bijpraat. Tegen tweeën ben ik op school. Margo zit heel hoog in haar ademhaling. Ze is erg in zichzelf en reageert nauwelijks op mijn komst. Ik geef haar een knuffel en voel de enorme spanning in haar lijf. Het is aanzienlijk minder dan vanmorgen, vertellen de juffen. Het bericht dat ik haar zou komen halen, heeft haar goed gedaan. De juf vertelt dat ze, nadat ze even uit de klas was voor ons telefoongesprek, totale chaos in de klas had verwacht. Maar de klas was na haar terugkomst in volledige rust. Ook de andere kinderen in de groep voelden heel duidelijk dat er wat gaande was. “Jullie dame had het ook nu weer voor elkaar!” Het lukt Margo, blijkbaar in welke situatie dan ook, iets op anderen over te brengen. Haar klasgenootjes vonden het prima dat Margo vandaag de aandacht van de juffen kreeg. Heel bijzonder was het jongetje die, naast de juffen, vandaag Margo’s steun en toeverlaat was. Hij hield steeds Margo’s hand vast en wreef er zachtjes over.

De chauffeur komt in de klas. Ik ken de man niet omdat hij dagelijks de rit van het logeerhuis rijdt en dus nooit bij ons thuis komt. Hij is erg onder de indruk dat Margo zo ontdaan is. Hij verontschuldigt zich verschillende keren en is zelf nog erg aangeslagen. Het type ‘ruwe bolster, blanke pit’ is mijn indruk. Hij vertelt uitgebreid zijn verhaal. Het blijkt dat een tegemoetkomende vrachtwagen met oplegger plotseling, zonder knipperlichten, voor hem afdraaide. De uitzwenkende oplegger ramde de zijkant van de taxibus. Een raam sprong kapot en de zijkant werd zwaar beschadigd. Volgens de chauffeur was de botsing zelf niet hard omdat de bus nagenoeg stil stond, maar er was veel lawaai. De chauffeur heeft met claxonneren geprobeerd de tegenligger te waarschuwen. Waarschijnlijk is er ook nog wat geschreeuwd. Margo zat niet aan de kant waar de bus beschadigd is, maar daardoor heeft ze waarschijnlijk de vrachtwagen op zich af zien aankomen. Vreselijk. Toch was ze, volgens de chauffeur, gistermiddag erg rustig. Hij kijkt naar Margo en streelt over haar wang. Ik heb te doen met de man. Kwetsbare kinderen die hij in zijn eentje ergens veilig en warm moest herbergen. Zelf onthutst door wat hem is overkomen. Gelukkig was er onmiddellijk hulp van omstanders en het personeel van de supermarkt waar de kinderen zo lang konden blijven, vertelt de man verder.

Ik wacht totdat alle taxi’s weg zijn voor ik ga vertrekken. Ik trek alvast Margo haar jas aan. De juf stopt een boek in Margo’s rolstoeltas. Ze hebben er na de lunch samen in gelezen. Het gedicht op de eerste bladzijde van het boek gaat over een beschermengel. Bij het horen van het gedicht verscheen er een voorzichtige glimlach op Margo’s gezicht. Ik mag het boek meenemen, misschien kunnen we het thuis ook nog eens lezen als Margo in deze emotie blijft hangen.

Thuis is iedereen extra blij Margo weer te zien. Ik hoor van Gerard dat vooral Ruud erg schrok toen hij hoorde dat ik Margo was gaan halen. Maar goed dat Gerard thuis was en Ruud het niet van een briefje, dat op het aanrecht lag, hoefde te lezen.

Margo wordt overladen door kusjes en knuffels. Meer nog dan anders als ze thuiskomt. Ze glimlacht.

Nog voor het avondeten lees ik het gedicht van de beschermengel voor aan Margo. Ook nu verschijnt er weer een glimlach. Het is te hopen dat Margo snel weer kan ontspannen en het vertrouwen krijgt.