Margo kan niet meedoen aan de tafelactiviteiten. Eten en drinken is lastig voor haar. Haar houding is passief. Die gedachten alleen al frustreren mij. Mij niet alleen, Gerard ook.
Ik heb vannacht liggen woelen. Kon ze nú maar zelf zeggen hoe het voor haar voelt. Of ze comfortabel zit? Wat zij er zelf van vindt. Ik baal ervan dat ik het heb laten gebeuren. Dat ik alles voor lief heb aangenomen. Een kwestie van wennen? Waarom heb ik niet durven te vertrouwen op mijn gevoel? Waarom heb ik me laten overbluffen door een professionele uitleg over zwaartekracht? En wat als de zitorthese vernieuwd moet worden?
Om het ongemak voor Margo weg te nemen, brengt Gerard de oude rolstoel vanavond naar het woonhuis. Hij ruilt de stoelen om. Margo schenkt hem een brede glimlach. Omdat ze Gerard zag? Of vanwege de stoel? Geen idee. Het geeft ons in elk geval (voorlopig) een rustig gevoel en andere gedachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
We stellen het enorm op prijs als je een reactie achterlaat! Dit kan door bij "Reageer als" te kiezen voor 'Anoniem' (wel graag je naam onder het bericht plaatsen) of voor 'Naam/URL' (schrijf bij 'Naam' je naam en laat bij 'URL' het tekstvak leeg). Bedankt!