Vrijdag 2 mei 2014…Taxipas.

“Mag Margo met ons mee op vakantie?” dat was een vraag die Margo’s persoonlijk begeleidster ons een paar weken geleden stelde. We hoefden er niet lang over na te denken. Ons antwoord was volmondig ‘ja’. We willen dat ze erbij hoort en dat ze wordt opgenomen in de groep, voor zover dat nog niet is gebeurd. Ruud en Yvon konden zich er volledig in vinden toen we het vertelden. “Ja, ze móet mee! Margo is al zó lang niet op vakantie geweest!”

De bewoners van Margo’s woonhuis hebben allemaal een Valyspas. Dit is een vervoerspas waarmee je door heel Nederland kunt reizen voor een bepaald tarief per kilometer. Erg aantrekkelijk voor de bewoners. Bij de meeste reizigers mag een begeleider meereizen. Voor de vakantierit, zo’n vijftig kilometer van huis, en gedurende de vakantiedagen, wil het team gebruik maken van de vervoersregelingen op basis van die pas. En Margo heeft die pas nog niet. Wij hadden aangegeven haar wel te willen brengen en halen. Maar voor de dagen daar is het natuurlijk niet de bedoeling dat wij opgetrommeld worden. Dat willen we ook helemaal niet. Voor Margo niet, voor de andere bewoners en voor het team niet. Dat wekt alleen maar onrust.

We gaan, op verzoek van het woonhuis, een Valyspas aanvragen. Het duurt nog wel even voor de vakantieweek aanbreekt, maar het aanvragen en vooral het toekennen van de pas zal wel de nodige tijd in beslag nemen. Gisteren deden we via internet een verzoek het aanvraagformulier toe te zenden. En warempel, vanochtend viel de informatiemap inclusief het aanvraagformulier al op de mat.

Het invullen van het formulier was een fluitje van een cent. Geen ellenlange vragenlijsten en/of benodigde bewijzen van artsen of iets dergelijks. Alleen een pasfoto en slechts één kopie van een bewijs van de mobiliteitsbeperking met de keuze uit diverse mogelijke documenten.Een pasfoto hebben we nog liggen. Ik maak een kopie van de gehandicaptenparkeerkaart en doe vanmiddag alles in de voorgedrukte envelop op de post.