Dinsdag 12 juni 2012 (3)… Verrassende wending.

Het is al bijna half zes als de bel gaat. Het is de chauffeur die er vanochtend ook was. Hij is aansluitend aan de taxirit naar ons gekomen. Op deze tijd zou Margo dus door hem thuis worden gebracht als alle vijf de kinderen naar huis gaan. Ruim twee uur zou Margo in de taxi zitten. Een half uur langer dan het reisschema aangeeft. Een kwestie van wennen van de chauffeur aan het gedoe met de rolstoelen in de taxi zal over een poosje wel tijdwinst opleveren. Maar toch.

Gerard komt thuis. Margo begroet hem met een brede lach. Ik zie dat de man ook glimlacht. Alsof het een soort spanning bij hem weghaalt. Margo zit heel anders in haar ademhaling dan vanochtend. Dat is de man niet ontgaan. Hij vraagt waarom Margo zo hijgt en of ze dat altijd doet. We proberen het zo simpel mogelijk uit te leggen. Voor we kunnen vertellen over een ademstop die in verband staat met de forse ademhaling, laat Margo dit fenomeen zelf al zien. “Tjonge, wat doet ze toch?” De man is er van geschrokken. Hij begrijpt er maar weinig van, geeft hij toe. Snappen hoeft hij het ook niet, maar we vinden dat hij het wel moet weten. Ook haar gilbuien, haar kwetsbaarheid, haar zachte botten, de huilbuien. We vertellen alles waarvan wij vinden dat de man op de hoogte moet zijn. De man slaakt een diepe zucht. “We willen je geen angst inboezemen, maar dit is Margo. En zij komt bij jou in de taxi.” Behalve Margo zijn er nog vier kinderen met hun beperkingen. Ook zij zijn nog onbekend voor de chauffeur. We proberen de man het vertrouwen te geven en spreken dat ook naar hem uit. Over een poosje kent hij de kinderen vast een stuk beter en zal het allemaal wel soepeler verlopen. De man knikt. Hij staat op. Ik weet niet of hij het met ons eens is. Hij zegt Margo vriendelijk goedendag. “Tot morgen.” Margo lacht naar hem.

Door al het gedoe van vandaag heb ik nog geen aardappel geschild. Het is al laat en dus kiezen we voor gemak. Tot groot genoegen van de kinderen gaat Gerard friet halen. Gerard is nog maar net terug als de telefoon gaat. Het is iemand van het coördinerende taxibedrijf. De mevrouw vraagt of ik die moeder ben die haar kind vanochtend niet mee heeft laten gaan met de taxi. Ik schiet meteen in de verdediging. Ik begin te vertellen waarom ik die keuze heb gemaakt. De vrouw valt me in de reden. “Het is prima hoor. Ik bel u alleen om u te vertellen dat vanaf morgen de oude chauffeur er weer is.” Vol verbazing noem ik de naam van de man. Ze kan het niet bevestigen. Ze weet niet hoe onze oude taxichauffeur heet. “Het is de man die vorige week u dochter vervoerde. Hij komt morgenvroeg weer.” Ik ben totaal verbijsterd. Maar vooral ben ik ben blij Heel blij.

Komen de cakejes toch nog van pas!