Donderdag 7 juni 2012 (1)…Nieuwe regels, nieuwe wetten.

“Dit was het dan…” De taxichauffeur kijkt me aan in afwachting van een reactie. Hij duwt Margo’s rolstoel richting de taxi. Ik loop naast hem. “Hoezo?” Ik heb niet meteen in de gaten wat hij bedoeld. Terwijl hij op het knopje duwt zodat de oprijplaat van de taxi langzaam omhoog gaat, spreekt hij het vermoeden uit dat het vandaag de laatste keer is dat hij Margo heeft gehaald. “Dat meen je niet?!” Ik ben beduusd.

Afgelopen vrijdag zat er een briefje in Margo’s schrift met de mededeling dat er veranderingen in de taxiritten zouden gaan plaatsvinden. In verband met een overname zou dit per 11 juni al ingaan. Verdere uitleg ontbrak in het korte schrijven. De taxichauffeur wist maandagochtend van niks. Maandagavond vond ik een briefje in het schrift dat er diezelfde avond, op initiatief van de ouderraad, een bijeenkomst was voor ouders samen met de locatiemanager en het nieuwe taxibedrijf. Omdat Margo met Pieter mee was geweest, zag ik het briefje pas ’s avonds. De bijeenkomst was allang begonnen.

Vanmorgen hoor ik van onze taxichauffeur dat alle ritten van en naar Heimdal worden overgenomen door een ander taxibedrijf en dus door andere chauffeurs. Vanaf maandag 11 juni. Dat is aanstaande maandag al. En omdat Margo een lang weekend gaat logeren, is het de laatste keer dat ‘onze’ chauffeur er is. Maar dat kan toch niet! Wie komt Margo dan halen? Hoe laat? Hoe? Officieel weet de chauffeur nog van niets. Hij raadt me aan contact op te nemen met Heimdal. Heimdal doet de onderhandelingen met taxibedrijven en is verantwoordelijk voor het taxivervoer. Waarschijnlijk weten zij meer.

Margo zit inmiddels in de gordels en is klaar voor vertrek. Ik weet niet zo goed wat ik ervan moet denken. Moet ik de chauffeur de hand schudden en bedanken voor alle goede zorgen? Zo zou ik geen afscheid willen nemen als het werkelijk allemaal waar is. We hebben nog contact spreken we samen af. Ik zwaai als de bus aanrijdt en voel een brok in mijn keel opkomen.

De man komt Margo al ruim elf jaar ‘s ochtends thuis ophalen en brengt haar ’s middags weer thuis. Dag in, dag uit. Zelden heeft hij een dag vrij. Hij raakt niet van de wijs als Margo gilt, blijft rustig bij een fikse ademstop. Hij krijgt een brede lach van Margo als hij ’s ochtends binnenkomt. Hij wacht geduldig als Margo toch nog net op de valreep haar melk wil drinken. Hij is zorgzaam, leeft met ons mee als het wat minder gaat. Hij is in voor een geintje met Ruud en Yvon. Hij belt me als er omstandigheden zijn waardoor Margo later thuis komt. Hij heeft een cadeautje voor Margo’s verjaardag, zelfs voor Ruud en Yvon als ze jarig zijn. De man kent ons gezin. Wat wil je als je twee maal per dag contact hebt met elkaar. Het is heel vertrouwd voor ons allemaal. En dat lijkt nu abrupt op te houden. 

De taxibus draait de hoek om. Ik roep Strikkel die een paar bomen verderop staat te snuffelen. Onze boomer komt aanrennen en gaat met mij mee naar binnen. Kwispelend blijft hij in de keuken staan. Maar ik pak niet zijn riem zoals hij gewend is. Ik pak de telefoon en neem meteen contact op met Heimdal. Ik krijg de groepsoudste van Margo’s klas aan de lijn. Ik spreek mijn verontwaardiging uit en vraag hoe het nu precies zit. Maar heel veel meer dan ik al weet, kan zij mij ook niet vertellen. Ook de leidsters van het kinderdagverblijf zijn zojuist pas geïnformeerd over de veranderingen die maandag ingaan. Want dat het dan al gebeurt, staat buiten kijf. Nieuwe bazen, nieuwe wetten, nieuwe regels. Als dat zo is, is het zo en hebben wij er weinig over te zeggen en doen we er niets tegen. Maar waarom in zo’n korte tijd? Juist Heimdal zou moeten weten hoe kwetsbaar onze kinderen zijn. Hoe lastig het is voor ons als ouders om je kind, dat niet voor zichzelf kan opkomen, mee te moeten laten gaan met een wildvreemde. We mogen toch zeker verwachten dat er een goede overdracht is en dat de kinderen op een veilige manier vervoerd zullen worden? Is dat in zo’n kort tijdsbestek te realiseren? Margo is nu logeren en zal bij het logeerhuis maandagmorgen dus door een vreemde worden opgehaald.

Het kwartje valt en ik barst in tranen uit terwijl ik de leidster aan de telefoon heb. ”Ik snap het niet. Ik vind het helemaal niet op z’n Heimdals, zeg maar.” Ook bij de leidster hoor ik emoties. “Het zijn niet eens onze eigen kinderen, maar ook bij binnen het team vloeiden er tranen” gaf ze toe. Ook zij denken aan vertrouwen, veiligheid en praktische zaken. Ik heb het gevoel dat de mensen die deze verandering in zo’n kort tijdsbestek doorvoeren hier niet bij stilstaan. De leidster belooft me vandaag te laten weten tot wie ik me moet wenden met vragen en klachten. Meer kan ze nu niet doen. Maar haar luisterend oor en haar begrip was even genoeg voor me.

Ineens is er dan weer tegenwind. Verdorie, we vlogen net zo lekker met de tijd mee.