Zondag 15 september 2013…Zoekende.

Margo is in het woonhuis. Voorlopig logeert ze in het woonhuis volgens de afspraken zoals we die met het logeerhuis hadden gemaakt; elke donderdag en elk tweede en vierde weekend van de maand. Zo kunnen wij wennen, kunnen de mensen in het huis en van het team wennen. Maar zeker ook Margo kan zo langzaamaan wennen.

We bellen elke avond na etenstijd. Er zijn vragen van hun kant en het willen weten van onze kant. Het was naïef om te denken dat het meteen goed zou gaan. Maar we willen zo graag dat het meteen vertrouwd en veilig voelt. Enerzijds voelt het dat wel, maar die kleine vanzelfsprekendheden zijn er nog niet. In het logeerhuis kenden ze Margo door en door. Als er een nieuwe leid(st)er was, dan was er altijd een collega die Margo wel kende. En nu is alles nieuw. De mensen, de omgeving, de gewoontes. Logisch dat iedereen nog zoekende is. Ook wij. Zelfs voor Ruud en Yvon voelt het anders. Het ritme dat Margo wel of niet thuis is, is hetzelfde, maar de lading van het woonhuis is anders dan van het logeerhuis. Zij hebben ook hun emoties. Ieder weer anders. Voor de één gaat het allemaal snel en voelt het maar raar om je grote zus uit te zien vliegen. De ander is bezorgd of er ook wel warme kleren in haar kast liggen nu het frisser wordt. De één huilt even voor het naar bed gaan vanwege het gemis, de ander loopt ’s ochtends zachtjes Margo’s kamer in en draait met een “oh nee” weer om.

En wij? De (papieren) rompslomp die het met zich meebrengt, kost veel tijd en energie. Het is aftasten wie wat doet. Welke verantwoordelijkheid ligt bij het woonhuis en welke bij ons. De recepten en verwijzing via de nieuwe huisarts gaan moeizaam. De medicatie is nog altijd niet geleverd in het woonhuis. Koop ik de spullen die nog nodig zijn voor op haar kamer of doet Margo’s persoonlijk begeleidster dat? De lijntjes zijn kort en over onduidelijkheden en vragen wordt gemaild of gebeld. Er is wederzijds begrip. Voor alle emoties en vragen.

En ons gevoel? Op d’n duur zullen we Margo steeds minder vast houden. Waarschijnlijk zelfs meer loslaten. En als dan eenmaal de rust er is, zullen onze gedachten ook minder ronddwalen. Alle dingen zijn namelijk moeilijk voordat ze gemakkelijk worden.