Het schrift is altijd het
eerste wat ik uit de tas haal als Margo thuis komt. ‘Veel ademstops die net
niet doorzetten in een aanval.’ lees ik. ‘Margo was gefrustreerd aan het
gillen.’ Ik zie, nu ze thuis is, nog steeds de frustratie in Margo’s ogen.
Of is het angst? Ademstops volgen elkaar snel op. Een fikse aanval zet niet
door. Ook niet als ik haar aanmoedig het te laten gaan. Want vaak zien we dat
zo’n fikse, vervelende aanval de rust terugbrengt in haar lijf. Ik hou Margo
constant in de gaten, wijk niet van haar zijde. Margo drinkt veel, heel veel.
Ook dat brengt soms de rust terug. Maar voorlopig verandert er (nog) niets en
gaat het maar door en door.
Vroeg in de avond zijn de
ademstops heftig en Margo raakt meer en meer gefrustreerd. Wij ook. Margo gilt
hard. Ruud en Yvon zijn in de woonkamer en kijken schuchter onze kant op. Ze
voelen meteen de spanning die er in de keuken hangt. Margo gilt opnieuw
verschillende keren hard achter elkaar. De hond loopt met de staart tussen de
benen naar de kamer en kruipt achter de bank. Gerard en ik proberen de rust te
bewaren, maar toch zijn we uit ons doen. We verzorgen haar, leiden haar af,
maar het gaat maar door en door. We hebben met Margo te doen. De onmacht, het
verdriet, maar ook de stress en de zorg zijn er onmiddellijk weer bij zo’n
ouderwetse bui.
Het is al
een uur of negen als er ineens een voorzichtige glimlach verschijnt. Nog een
korte ademstop en de rust lijkt wedergekeerd. Uit het niets. Bij Margo én bij
ons. Niet veel later leg ik Margo in bed. Ze nestelt zich tevreden op haar
kussen en schenkt me nu een brede glimlach. Wat een kracht, wat een mooie
afsluiter van zo’n zware kl***dag voor Margo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
We stellen het enorm op prijs als je een reactie achterlaat! Dit kan door bij "Reageer als" te kiezen voor 'Anoniem' (wel graag je naam onder het bericht plaatsen) of voor 'Naam/URL' (schrijf bij 'Naam' je naam en laat bij 'URL' het tekstvak leeg). Bedankt!