Margo, onze oudste dochter, is een meisje met het Rett syndroom wiens beperkingen invloed hebben op ons hele gezin. Onbewust bepaalt zij onze grenzen. Onbewust is zij het middelpunt van ons gezin. Haar onvoorwaardelijke liefde en afhankelijkheid leert ons hoe waardevol alles is en hoe alles in het leven niet vanzelfsprekend is.

Woensdag 12 februari 2014…Voicemail.

Voor ik naar bed ga, check ik nog even mijn telefoon. Ik zie een gemiste oproep en schakel de voicemail in. Ik hoor de stem van de locatiemanager. “Ik heb geen goed bericht.” Mijn hart bonkt in mijn keel. De locatiemanager wil me in alle eerlijkheid op de hoogte brengen van het verloop van de aanvraag van de spraakcomputer voor Margo. Er is onduidelijkheid over. Inmiddels is hij erachter dat er een digitale versie naar de directie is gestuurd en dat van daaruit de aanvraag wordt verzorgd. “Vervelend dat het zo lang moet duren, via zoveel omwegen, maar ik vind dat jullie het moeten weten.”
Beduusd sta ik met mijn telefoon in de hand. We hadden er tijdens de Ondersteunings Plan Bespreking naar gevraagd hoe het zat met de aanvraag. De locatiemanager gaf toen aan dat hij het verslag had doorgespeeld naar de financiële afdeling en dat zij het verder zouden afwikkelen. Ik luister opnieuw de voicemail af. Er ontstaan vragen waarop ik nu geen antwoord krijg. Digitale versie? Er was toch een papieren verslag? Directie? De financiële afdeling zou het toch versturen? Wordt verzorgd? Is het nog altijd niet verstuurd?
Het is een bericht met mededelingen. Het was geen gesprek. Ik kan nu niets vragen en krijg ook geen antwoorden. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

We stellen het enorm op prijs als je een reactie achterlaat! Dit kan door bij "Reageer als" te kiezen voor 'Anoniem' (wel graag je naam onder het bericht plaatsen) of voor 'Naam/URL' (schrijf bij 'Naam' je naam en laat bij 'URL' het tekstvak leeg). Bedankt!