Maandag 10 maart 2014…Stand van zaken.

Inmiddels heb ik vorige week vernomen dat de aanvraag voor de spraakcomputer via de directie terecht is gekomen bij de fysiotherapeute van de zorgorganisatie. Ik wist haar e-mailadres en haar telefoonnummer te achterhalen. Ik bel haar vandaag verschillende keren, maar krijg geen gehoor. Aan het einde van de middag spreek daarom haar voicemail in. Om mijn kansen te vergroten en haar snel te spreken, stuur ik haar ook een e-mail. Als ik de soep heb opgeschept, belt ze. “Bel ik gelegen?” vraagt ze vriendelijk. “Natuurlijk,” antwoord ik. Ik laat mijn soep graag koud worden om opheldering te krijgen over de situatie rondom de aanvraag van de spraakcomputer.

De fysiotherapeute begint het gesprek met me te vertellen dat zij inderdaad de verantwoordelijkheid heeft over het aanvragen van bepaalde hulpmiddelen. Als (para)medicus is zij het adviesorgaan bij de aanvraag van bijvoorbeeld rolstoelen. Zo is  zij ook betrokken geweest bij de aanvraag van Margo’s laatste rolstoel. Een spraakcomputer blijkt een bovenbudgettair middel te zijn wat ook in haar aanvraagpakket valt. Vervelend genoeg is daar niemand van de zorgorganisatie van op de hoogte geweest. Nu is het ook de eerste keer, bij haar weten, dat er een aanvraag voor een spraakcomputer gedaan wordt. Maar dat mag geen excuus zijn om niet op de hoogte van de regels te zijn. “Dat had nagevraagd moeten worden,” zegt ze stellig. “Via (te) veel schijven in een (te) lang traject is de aanvraag voor Margo’s spraakcomputer vorige week donderdag op mijn bureau beland.” Ze was verbaasd en verwonderlijk in het verslag te lezen wat de proefperiode met de spraakcomputer Margo en haar omgeving had opgeleverd. “Fantastisch! Ik heb er meteen werk van gemaakt!” De vrouw heeft onmiddellijk de digitale aanvraag in orde gemaakt en vorige week vrijdag naar het Zorgkantoor verstuurd. Ik word helemaal blij van haar enthousiasme en betrokkenheid. We kennen elkaar nog uit de tijd dat zij als fysiotherapeute op Heimdal werkte. Zij kent ook Margo nog én haar mogelijkheden. Ze is enorm begaan met de behoefte aan de spraakcomputer voor Margo. Of dat ertoe bij heeft gedragen dat ze nog voor haar carnavalsvakantie alles verstuurd heeft, doet er niet toe. Ik ben blij dat de aanvraag verstuurd is en vooral dat het duidelijk is hoe de stand van zaken is.

De fysiotherapeute valt me in de reden. “Ik heb vandaag al antwoord van het Zorgkantoor gekregen.” Ik val stil. Een snel antwoord zou niet veel goed betekenen, wist de adviseur destijds te vertellen. We zouden moeten rekenen op zo’n zes tot acht weken voordat er een reactie zou komen van het Zorgkantoor. Eerder een antwoord zou een afkeuring betekenen, wist de adviseur uit eigen ervaring. “De aanvraag is voorlopig afgekeurd,” hoor ik van de fysiotherapeute. Ik weet even niet zo goed wat ik ermee moet. “Voorlopig?” De fysiotherapeute licht toe dat de bijgevoegde offerte is afgekeurd. De offerte bevat onduidelijkheden. Zo is er verwarring over de BTW, over inclusief of exclusief BTW? Volgens het Zorgkantoor kunnen er minder instructie-uren geïndiceerd worden. En er zijn vragen over de programmabesturing van de spraakcomputer. Ik ben verbaasd dat de aanvraag is afgeketst op de offerte. Juist omdat we zo zorgvuldig met z’n allen hebben besproken de offerte zo gunstig mogelijk te laten uitvallen. Zo hebben we bewust geen extra accessoires en geen statief aangevraagd. De fysiotherapeute heeft al actie ondernomen en heeft het verzoek bij de adviseur gedaan om de offerte te herzien. Als hij snel handelt, kan deze week een hernieuwde aanvraag nog de deur uit. Er zijn geen inhoudelijk vragen of opmerkingen over de aanvraag zelf, dat stemt de fysiotherapeute hoopvol op een uiteindelijke goedkeuring.

Ondanks de voorlopige afkeuring ben ik opgewekt. Ik ben blij te weten hoe de stand van zaken nu is. Terug aan tafel praat ik iedereen bij. Ik zet mijn kop soep in de magnetron om ‘m op te warmen.