Dinsdag 2 september 2014…Waar of niet waar?

Yvon is na de vakantie gestart in de brugklas. Gisteravond hadden we een voorlichtingsavond voor de eerstejaars. Haar mentor vertelde over de regels en afspraken, maar ook over de klas. Wat ze al gedaan hadden ter kennismaking. Spelletjes om elkaar beter te leren kennen waarbij ze opmerkt dat er kinderen zijn die heel open zijn, maar dat er ook leerlingen zijn die zich op de vlakte houden. Ze noemt een voorbeeld van een spel waarbij de kinderen over zichzelf vertellen en dat de één zich beperkt tot een lievelingskleur en de ander vertelt over een omgekomen vriendin bij de MH17-ramp. Ik kan me meteen voorstellen tot welke categorie ons Yvon behoort.

Als Yvon vanmiddag uit school komt, vraag ik belangstellend naar haar dag. Terloops vraag ik naar de spelletjes waar haar mentor gisteravond op doelde. Enthousiast vertelt Yvon me dat ze drie dingen over zichzelf moesten noteren waarvan er één niet waar was. “Ik zei dat we een hond hebben van zes jaar oud, een zus in de rolstoel en dat ik de oudste van de kinderen in ons gezin ben.” Ik moet lachen om haar originele onwaarheid en vraag of haar klasgenootjes het geraden hadden. “Ja, natuurlijk. Ik heb het toch al verraden.” “Hoezo?” vraag ik haar om toelichting. “Ja, logisch toch! Als ik zeg dat ik een zús heb in de rolstoel, ben ik zelf natuurlijk niet de oudste.” Ik frons mijn wenkbrauwen. Dat gedetailleerde is ook typisch iets van Yvon. “Ik had gewoon moeten zeggen dat ik een zusje in de rolstoel heb!”

Yvon vertelt aan één stuk door. De mentor had gevraagd of Yvon iets wilde vertellen. En dat had ze vol overgave gedaan. “Ik heb verteld dat Margo het Rett-syndroom heeft, van de pin in de rug en dat ze niet kan lopen. Dat Margo niet kan praten, maar nu wel een spraakcomputer heeft. Dat ze geholpen moet worden met eten. Dat ze super lief is en dat ze …” Yvon heeft in haar nieuwe klas honderduit verteld over haar lieve zús in de rolstoel. Heel open, zonder schaamte, vol liefde!