Maandag 21 januari 2013…Huifbedrijden.

Zoals elke maandagmiddag komt Pieter de sleutel van de bus ophalen. Behalve de sleutel geef ik hem vandaag ook nog twee cadeaupakketjes mee. Die zijn bedoeld voor de vrijwilligers van het huifbedrijden. Het zou vandaag de laatste keer zijn dat Pieter met Margo zou huifbedrijden, maar door de ijzige kou is het afgelast. Toch gaat Pieter met Margo naar de instelling in de hoop de vrijwilligers te treffen en hen te bedanken.

Bijna vier jaar lang heeft Margo samen met, of dankzij, hen kunnen huifbedrijden. Twee weken geleden gaf Pieter te kennen te willen stoppen met het huifbedrijden. Hij mist de voldoening. Niet bij hemzelf, maar bij Margo. Pieter wil dat alles wat hij met en voor Margo doet, in het belang is van haar. En de laatste weken kon hij niet meer zien dat Margo genoot van hun wekelijkse uitje. Pieter zette alles op een rijtje. Eerst naar Heimdal om Margo op school te halen. Dan naar de instelling, een half uurtje huifbedrijden en vervolgens naar huis. Zo’n zeventig kilometer op de teller en drie uur verder op de klok voor iets waar Margo nog maar weinig plezier beleeft. Ik kan me er wel in vinden zoals Pieter het naar ons verwoord. Anderzijds baal ik ervan. Ik heb toch het gevoel dat er iets van Margo wordt afgenomen. Het contact met de vrijwilligers, een middag niet in de klas, niet met de taxi naar huis. Ook dat veranderd vanaf nu. We hebben afgesproken dat Margo ’s middags op school blijft en door de taxi bij Pieter thuis wordt gebracht. Feitelijk veranderd er voor ons niets. Bovendien zijn we ervan overtuigd dat Pieter elke week iets gezelligs voor Margo in petto heeft. En dus kijken we naar wat er wel is en niet naar wat er niet is.

Huifbedrijden juli 2009