Woensdag  23 januari 2013…Nieuwe jas.

“Een ribbel of valse plooi doet afbreuk aan het zitcomfort. Het liefst zo weinig mogelijk stof tussen Margo’s rug en de zitorthese.” Ik hoor het de ergotherapeute nog zeggen. In het rugpand van de zomerjas zette ik met gemak de schaar. De winterjas was een stuk lastiger. En dus wilde oma het wel doen. Zij is net wat handiger en geduldiger voor naai- en verstelwerk dan ik. En als het voor Margo is, doet ze dat met liefde en plezier. De gewatteerde voering kwam met witte pluisjes overal tussendoor, maar oma had een oplossing en werkte het ook nu weer keurig af. Ook díe dikke laag stof verdween en zou het zitcomfort niet meer beïnvloeden.

Maar Margo is stijver geworden. Haar lange armen werken niet altijd mee om zich in de mouwen te laten wurmen. Het duurde dan ook niet lang of de voering van de jas is bij de mouwen ingescheurd.

Dat is niet het ergste. Getrek en gesjor aan Margo’s armen is niet plezierig. Voor Margo niet , maar zeker ook niet voor degene die de jas bij Margo aantrekt. Het levert een hoop ongemak op voor iedereen. Margo’s juffen maakten me attent op een aangepaste jas van een schoolgenootje toen ik onlangs op school was. Deze speciale jas heeft geen stof aan de rugzijde en wijde mouwen. Ik bekeek de jas en paste ‘m aan bij Margo. De jas bedekte de zijkanten van de rolstoel en ging ook nog over de rugzijde heen. Geen zuchtje wind die er tussendoor zou kunnen. Met gemak gingen Margo’s armen in de mouwen. Het was niet het mooiste kledingstuk wat ik ooit heb gezien, maar wel enorm praktisch. Ik noteerde de informatie van het label.

Thuis zocht ik de website waar de jas vandaan kwam. Mijn Duits is niet mijn sterkste kant, maar uiteindelijk was ik er aan uit welke jas het moest zijn. Ik schrik van de prijs. De keuze is niet overweldigend. Veel donkere kleuren. Niet echt iets vrolijks wat past bij Margo. Ik denk erover na. Maar elke volgende keer dat ik Margo haar jas aantrek, erger ik me meer en meer. Ik ben overstag. Het gemak is me toch meer waard dan prijs of uitvoering. Ik vul het bestelformulier in op de Duitse website en klik op “grün/rot winter-capejacke”.

Als de jas eindelijk is geleverd, haal ik ‘m verheugd uit de doos. Dit onder toeziend oog van Margo. Het is een groot ding. En super dik. Het is maar goed dat ik de jas van Margo’s schoolgenootje had gepast zodat ik weet hoe de jas hoort te zitten. Maar deze is veel ruimer en vele malen dikker. Had het meisje dan de zogenaamde ‘übergangsjacke’? Als Margo de jas aanheeft ben ik niet overtuigd. Het zit allemaal erg royaal. Hij valt ruim tot over haar knieën. Ze heeft wel iets weg van een sumoworstelaar. Doordat de jas over de achterkant van de rolstoel heengaat, oogt de schouderlijn erg breed. Maar hij gaat met gemak aan, voelt zacht en lekker warm. De lange levertijd en de aanzienlijke verzendkosten weerhouden me ervan om de jas terug te sturen en om te ruilen voor een maatje kleiner.

Nu Margo ‘m al een poosje aan heeft, ben ik eraan gewend. Het is een genot om ‘m aan te trekken. Margo voelt heerlijk warm als ze ‘m aanheeft. Ook de juffen zijn enthousiast. Ze melden in het schrift dat ze erg blij zijn met de jas. Lekker warm en zeer praktisch. Koning Winter hoeft wat dat betreft voorlopig zijn koffers nog niet te pakken.