Zondag 20 januari 2013…Hoofdbrekens.
Na ons gesprek met de zorgbemiddelaar spookt het in mijn hoofd. Allerlei vragen komen op me af en gedachten houden me uit mijn slaap. Niet alleen over de nieuwe fase die ons staat te wachten, maar vooral over het afsluiten van de vertrouwde omgeving en gezichten. Want hoe kunnen we ooit afscheid nemen van de lieve, betrokken mensen van het kinderdagverblijf en het logeerhuis? Wat moeten we hen geven? Er zijn nooit genoeg woorden voor onze dank voor de zorg voor Margo, laat staan passende cadeaus.
Het lijkt alsof ik me nu pas realiseer dat dit ook hoort bij het ‘op kamers’ gaan. Ik probeer geduldig te zijn met wat nog geen antwoord kent. Voorlopig is er nog niets concreet en hoef ik mijn hoofd nog nergens over te breken. Maar toch…
...Het houd je bezig. Je wil het goed doen. Voor Margo, maar ook voor jullie zelf, als gezin. Heb geen handigheidjes, adviezen, tips of ideeën voor je. Maar G, als je je hart hierin volgt komt het gewoon hardstikke goed. Das wél een dingetje,...duurde ff voordat ik dat doorhad. Maar eh,... hoef ik jou niet te vertellen ;-)
BeantwoordenVerwijderenX
lieve Gea, jou dank voor alles wat vrienden,familie, hulpverleners,vrijwilligers, wie dan ook, voor jullie doen, is duidelijk leesbaar in je verhalen en voelbaar in ieder contact. vergeet niet dat jullie ze hele waardevolle ervaringen meegeven (zoals de arts- onderzoeker, die zich inzet voor RETT).
BeantwoordenVerwijderenEn de stappen die jullie nemen zijn altijd goed, je volgt je hart,je gevoel, beter kun je niet doen. Vertouw op jullie zelf, meer heb je niet nodig.
dikke kus
Marlie