Zaterdag 21 juli 2012…Logeerweek.

Het ging allemaal niet zo lekker afgelopen week. Waren onze verwachtingen van onze eerste vakantieweek te hoog? Viel die wekker iedere ochtend ons tegen? De onrust bij Margo met de slechte nachten? Wat het ook is, we hebben enorm veel zin in onze vakantie.

Strikkel is al bij opa en oma. Onze koffers zijn ingepakt. En ook Margo’s spullen voor de hele week zijn ingepakt. Samen hebben we weer een cadeautjespakket gemaakt zodat er voor elke logeerdag een aardigheid is met een begeleidend gedichtje. Gerard neemt thuis ogenschijnlijk gemakkelijk afscheid van Margo. Ook Ruud lijkt het afscheid nemen weinig moeite te kosten. Yvon gaat met mij mee om Margo naar het logeerhuis te brengen. Ik vind het wel fijn. Misschien kan ik op de terugweg wel wat afleiding gebruiken.

Gepakt en gezakt gaan we op weg naar het logeerhuis. Voor een hele week heeft Margo nogal wat nodig. En al helemaal met die rare weersvoorspelling. Iets voor warm, maar ook iets voor wat frisser weer. Je weet maar nooit. Als we bij het logeerhuis zijn, neemt Yvon een tas en een pak luiers mee naar binnen. Ikzelf pak de andere tas, het cadeautjespakket en duw de rolstoel. Het kan allemaal net in één keer. De deur gaat al open. Margo wordt met open armen ontvangen. Al helemaal bij het zien van de vrolijk ingepakte cadeautjes. Margo is rustig, nog niet echt in een vrolijke stemming. Ik maak een praatje met de leidster. Ik hoor wie er welke diensten draait en spreek af dat we tussentijds bellen. En ineens is daar Margo’s brede glimlach. Voor mij is dat het moment om afscheid te nemen en haar een dikke knuffel te geven om er een week tegen te kunnen. Het gaat goed. Margo lacht naar me. Het geeft me een gerust gevoel. Een goed gevoel om te gaan. Yvon neemt ook afscheid van Margo die op haar beurt haar jongere zusje toelacht.

Ik trek de deur van het logeerhuis zwijgend achter me dicht. Yvon loopt voor me uit. “Mag ik voor zitten, mam?” Het klinkt zeurderig. Normaalgesproken zit Yvon in de bus achter de bestuurder. Ze zou me niet goed kunnen zien. Het is lastig om je goed verstaanbaar te maken in de bus als je achter elkaar zit. Ik ben er geen voorstander van dat Yvon voorin zit, maar iets zegt me dat ik het moet toelaten. “Nou, vooruit dan, maar wel stil zitten!” antwoord ik luchtig. Ik start de bus en wacht met wegrijden totdat Yvon de gordels heeft vast gemaakt. Als we eenmaal aan ’t rijden zijn, komt de reden van haar verzoek eruit. “Waarom kan Margo niet met ons mee?” klinkt het snikkend. Ik ben hoogst verbaasd. Ze weet goed waarom Margo niet meegaat. Ik steek haar troostend mijn hand toe nadat ik de bus in de derde versnelling heb gezet. “Dat weet je toch wel?” “Jaha, maar ik mis haar nu al zooo erg!” Mijn enorme vakantiezin daalt onmiddellijk. “Oh, m’n lieve schat”, is het enige wat ik kan uitbrengen. Yvon huilt en huilt. Ik laat haar maar even. Na een poosje vraagt ze om een snoepje uit het trommeltje. Ze kiest een muntendrop en geeft mij ook een dropje. Ze knikt als ik vraag of het weer gaat. Ik bespreek met haar de argumenten waarom Margo gaat logeren en niet met ons mee op vakantie gaat. Ze kent de maar al te goed. Ik vertel haar dat wij haar ook echt wel missen maar dat het ook fijn is even niet voor haar te hoeven zorgen. Blijkbaar heeft ze de bevestiging nodig dat het goed is zo. Ook zij voelt dat gevoel en verstand maar moeilijk samen gaan en dat vindt ze moeilijk. Wel goed dat ze haar gevoel naar me uitspreekt en haar emotie de vrije loop laat.

Als we thuiskomen is Ruud nog bezig met het schoonmaken van het kippenhok.  Gerard maakt de volière op orde. “En hoe ging het?” vragen ze bijna in koor als ik met Yvon hand in hand het tuinpad oploop. “Goed!” antwoord ik en knipoog naar Yvon. “Ja, het ging prima met Margo,”  zegt Yvon. Haar linkerhand knijpt zachtjes in mijn rechterhand.