Zondag 8 juli 2012…Jarig.

Het is Margo’s verjaardag vandaag en ik zie er als een berg tegen op. Ons dorp staat dit weekend bol van de festiviteiten in verband met de 50^e editie van de Kennedymars. Het is een drukte van jewelste, vooral op het plein zo’n tweehonderd meter van ons huis. Vorig jaar lieten we Margo een extra weekend logeren, maar nu ze vandaag jarig is, vinden wij het logisch dat Margo thuis is.

Gisteren was er de mini-Kennedymars.en nam Pieter Margo onder zijn hoede. Ze gingen fietsen. Zo had ze geen last van de speakers die hun geluid richting ons huis verspreiden. Ik vreesde voor de avond en de nacht. Maar dat bleek niet nodig. Margo sliep gisteravond snel en kreeg niets mee van de spelende kinderen in onze tuin. De optredens, het volkslied, het startschot en rumoerige mensenmassa ging gelukkig allemaal aan haar voorbij. We zagen de, bijna drieduizend, deelnemers van start gaan en ons huis in een rap tempo voorbij lopen. Van het bier en de wijn die werd geschonken, kreeg Margo niets mee. Ze sliep de hele nacht als een roos. De wandelaars hadden de nodige kilometers al in de benen toen wij ons bed in doken.

Vanmorgen zijn we paraat als de eerste deelnemer rond zeven uur de finish, tweehonderd meter van ons huis vandaan, passeert. Margo slaapt nog altijd. We vragen ons af hoe het moet. Het regent en de voorspellingen zijn wisselend. Andere jaren met de Kennedymars vertoeven we rondom ons huis. Op de oprit staan stoelen en tafeltjes en iedereen is welkom voor koffie, een biertje of iets anders. Elk jaar is er wel een oude bekende onverwachts te gast. Elk jaar is er wel een vermoeide wandelaars die een plasje komt plegen. Elk jaar is er wel iemand die een fiets veilig wil stallen. Het kan allemaal in zo’n weekend tijdens de Kennedymars.

Zetten we de tent op de oprit? Gaan er veel mensen komen? Hebben we genoeg in huis? Maar vooral, kan Margo het aan? Gaat ze genieten of wordt ze humeurig?

Om negen uur maken we Margo wakker. We zingen haar toe. Feestelijke kleren, onze cadeautjes en de kaarten kunnen haar nog maar weinig schelen. Als de eerste visite er al gauw genoeg is, klaart ze op. Wat wil je als je een serenade krijgt van vier opgeschoten jongens die, nauwelijks geslapen en nu al met een biertje in de hand, je toezingen en je een rode roos meebrengen. Margo geniet ervan. De jongens helpen Gerard met het opzetten van de tent. En als ook daar de slingers in hangen gaan we met z’n allen naar buiten. Na de middag kakt Margo in. Ooms en tantes, opa en de oma’s, neefjes, nichtjes, vrienden en minder bekenden. Wie haar ook feliciteert, ze heeft er weinig oog voor. Margo sluit zich af. Ze doezelt de hele dag. Jammer, Margo’s 14^e verjaardag valt in het niet bij de 50^e van de Kennedymars.