Dinsdag 25 september 2012…Naar de tandarts.

Ik hang Margo’s poncho en mijn jas over de duwstang van de rolstoel. Er is niemand in de wachtkamer van de tandarts. De assistente komt ons al halen. We lopen achter haar aan de behandelkamer in. De tandarts vraagt belangstellend hoe het met Margo gaat. Ik praat haar snel bij. De vorige controle was een half jaar geleden. Ik til Margo in de tandartsstoel. De assistente heeft kussentjes gepakt, om Margo onder haar hoofd en knieën te ondersteunen. De stoel, de houding, het is allemaal wat onwennig voor Margo, maar het duurt niet lang voordat ze wat meer ontspant. De assistente trekt de lamp dichterbij. Het licht schijnt fel. Margo knippert met haar ogen. De tandarts vertelt Margo geduldig wat ze allemaal gaat doen. Ik sta bij het voeteneind van de stoel en kan goed meekijken bij de controle. De tandarts merkt op dat Margo veel tandsteen heeft ontwikkeld. Ze vindt het opmerkelijk dat ze dat ineens in behoorlijke mate heeft ontwikkeld. Ook het tandvlees is behoorlijk geïrriteerd. Ze wijst me op het bloeden dat nu natuurlijk versterkt is door het gefrunnik in Margo’s mond. De tandarts vraagt haar assistente om een speciaal haakje. Ze wil het tandsteen afkrabben en bereidt Margo voor op het gekras aan haar tanden. Ik zie hoe de tandarts over het bovenkant van Margo’s kiezen krast. “Jeetje!” de tandarts kijkt me verschrikt aan. “Het is geen tandsteen. Het is beschadigd.” Het dringt niet tot me door wat ze precies zegt. “Het glazuur is overal aangetast!” De tandarts kijkt me met grote ogen aan. Langzaam valt het kwartje. Ik kijk in Margo’s mond alsof ik daar een verklaring kan vinden. Het enige wat is zie is een lichte verkleurde rand op de kiezen, net onder het tandvlees. De tandarts beweegt het haakje langs alle tanden en kiezen. De beschadiging van het glazuur zit overal. Ik schrik daarvan en weet niet meteen wat te zeggen. Mijn hart begint in mijn keel te bonzen. “Zijn het dan allemaal gaatjes?” Dat blijkt nog niet zo te zijn, legt de tandarts mij uit. “Nog niet, maar dit is alarmfase één!” Ik ben verbijsterd. Door de felheid van de tandarts, maar ook door hetgeen ik net heb gehoord. Ik beken dat we misschien wat laks zijn geweest met de gebitsverzorging. Veel onrust, een slecht humeur, een vroeg voorrijdende taxi of al slapend in de stoel zijn wel eens redenen om vlug of niet te poetsen. Volgens de tandarts kan slechte gebitsverzorging gedurende een half jaar niet zoveel schade aanbrengen. Bovendien is ze het niet van ons gewend dat wij Margo’s gebit zo zouden verwaarlozen. In de medicatie is ook niets veranderd. Wat is het dan wel?

De tandarts brengt een oranje gel aan op de beschadigde plekken. Dit helpt het glazuur te versterken. Of dit volstaat, zal over een poosje blijken. Ineens schiet me iets te binnen. Zou het een mogelijkheid zijn dat het calcium, dat Margo nodig heeft om de zuurgraad van het bloed te compenseren, ook uit haar tanden wordt onttrokken? Of dat ze te weinig calcium aanmaakt voor haar tanden als gevolg van haar ademstops en alles wat daarbij hoort? Ik leg mijn gedachtekronkel voor aan de tandarts. Ze vindt het een interessante theorie. Ze is niet bekend met de ademstops en het ontrekken van het calcium. Als ze mijn korte uitleg hoort, kan er volgens haar zeker een kern van waarheid inzitten. Het zou dus zo maar kunnen dat de beschadiging van Margo’s gebit er een gevolg van is. Hoever kan het dan gaan? En is er dan iets aan te doen?

Margo heeft er ogenschijnlijk nergens geen last van. Ze ligt rustig in de stoel en laat het allemaal welgevallen. Ik ben toch wel onder de indruk van dit nieuws. Het heeft nu geen zin om op de zaak vooruit te lopen. Over een poosje kunnen we pas kijken of de tanden en kiezen zich wat hebben hersteld of dat het glazuur toch nog verder is aangetast. We plannen de volgende controle over drie maanden. Dan zien we wel verder wat we dan voor onze kiezen krijgen.