Zaterdag 27 oktober 2012…Voorbereiding.

“We hebben een chil project voor O&O!” Ruud kwam afgelopen dinsdag enthousiast uit school. Ik ben nog altijd niet gewend aan al die afkortingen, maar al snel had ik in de gaten dat hij het over het vak Onderzoek & Ontwerpen had. De brugklassers krijgen dit vak gedurende twee periodes, om te bepalen of ze volgend jaar voor de richting Technasium willen kiezen. Ruud’s klas gaat, in opdracht van een gehandicapteninstelling, een manege ontwerpen waar zowel verstandelijke als lichamelijke gehandicapten veilig kunnen paardrijden en de paarden kunnen verzorgen.

“Ik ken de instelling en de beheerder. En wie weet er nu beter dan ík hoe comfortabel het moet zijn voor mensen in een rolstoel?!” Het enthousiasme straalde er bij Ruud vanaf. Hij heeft gelijk. Margo gaat wekelijks huifbedrijden bij de instelling die de opdracht geeft. We bezoeken er de tandarts en Margo heeft er jaren gezwommen. Ruud en Yvon mochten in vakanties mee zwemmen. Dan zagen ze de leidinggevende, de man die ook de manege beheert, die vaak vol belangstelling een praatje kwam maken. “Hebben we zaterdag iets te doen, anders wil ik even gaan kijken”, klonk het serieus. Ruud wil zich duidelijk goed voorbereiden op het project ook al gaan ze aanstaande donderdag met de hele klas op de fiets naar de instelling toe. Misschien wel een goed idee om naar de instelling te gaan. Het is de instelling die voor ons bovenaan op het lijstje staat als alternatief voor een woonplek voor Margo. Ik wil voor mezelf wel eens ervaren hoe het is om er zonder Margo rond te wandelen. Hoe het voelt. Of het überhaupt iets met me doet.

Margo is logeren. Yvon heeft een kinderfeest. Vanmiddag rijden we met z’n drieën naar de instelling. Ik wijs Gerard de vernieuwde route naar de parkeerplaats. Het is lang geleden dat hij er is geweest. De parkeerplaats is aan de andere kant van de instelling, vlakbij de manege. We wandelen door de bossige omgeving naar de manege. Er zijn nog altijd renovatiewerkzaamheden aan de gang. Wandelpaden zijn vernieuwd, hekjes erom heen zijn vervangen en grasvelden zijn ingezaaid. We blijven bij de manege staan. Ruud telt zeven paarden en een aantal boxen. Hij maakt een schatting van het oppervlakte van het kale weiland en noteert alles in zijn notitieblokje. Hij maakt foto’s met zijn mobiel. Ik vervolg het pad en hou verderop stil. Ik kijk om me heen. Het is er rustig. Er is minder beweging dan op een doordeweekse dag. Het geeft me een vredig gevoel. Ik hoor iemand roepen. Er loopt een groepje mensen. Een jongen met een helm op loopt voorover gebogen en heeft het hoogste woord. Gerard komt dichterbij gelopen. Ruud trekt een sprintje en haalt Gerard in. Met z’n drieën lopen we verder. We begroeten het groepje mensen dat we voorbij lopen. Zwijgzaam lopen we verder. “Komt Margo hier ooit te wonen?” verbreekt Ruud de stilte. “Het zou zomaar kunnen.” We lopen langs de woonpaviljoens, langs de dieren, door de kruidentuin en komen zo weer terug bij de parkeerplaats. “We zullen hier in de toekomst wel vaker komen, denk je ook niet?” vraagt Gerard als hij in de auto stapt. “Het zou zomaar kunnen!”