Dinsdag 4 december 2012…Naar de tandarts.

Het duurt lang voor we aan de beurt zijn. De tandarts schuift me een stoel toe als ik met Margo de behandelkamer binnenkom. Ze verzoekt me om te gaan zitten en wil even terugkomen op het vorige consult. We hebben het opnieuw over het mogelijke verband tussen de zachte botten en het beschadigde gebit van Margo. Ik hoor niets nieuws van haar. Het enige dat ik haar kan vertellen is de verbetering van de botdichtheid, maar of dat in verband staat met Margo’s gebit vraag ik me af. Het is een raar begin van het consult.

Ik til Margo in de stoel. De tandarts legt een extra kussentje onder Margo’s hoofd en één onder haar knieën. Ik sta ter hoogte van Margo’s voeten en kan meekijken met hetgeen de tandarts doet. De assistente trekt de felle lamp dichterbij waarna ze Margo’s hoofd weer met beide handen vasthoudt. De tandarts rommelt met het haakje tussen Margo’s tanden. Hier en daar begint het tandvlees te bloeden. Ze haalt op sommige plaatsen nog wat tandplak weg. Ik had zo mijn best gedaan om Margo’s gebit extra goed schoon te krijgen deze keer, maar blijkbaar is het toch niet goed genoeg gelukt. Ze adviseert het gebruik van een monddouche en ik krijg zoals elke keer instructies over het tandenpoetsen. Ik weet ze bijna van buiten. En ik snap dat ze mij het tandenpoetsen tot in de puntjes wil bij brengen. Ook ik vind de gebitverzorging van Margo erg belangrijk. Maar het is lukt soms gewoon niet. Een monddouche is in mijn ogen geen optie omdat Margo niet kan spoelen. En ik heb thuis geen assistente die Margo’s hoofd met beide handen vasthoudt, geen lamp die het minste of geringste restant tandplak verlicht om weggepoetst te worden. Ik porbeer het op een nette manier aan de tandarts te verwoorden dat ik een moeder wil zijn en niet een tandarts of een mondhygiëniste. Ik heb een kind die haar hoofd wegdraait en het absoluut niet fijn vindt dat haar tanden worden gepoetst. In de ochtend staat er ook nog vaak een taxi voor de deur. Bovendien wil ik geen gestresst kind die na het tandenpoetsen gilt en onrustig is. En om met een natte verbandwikkel om mijn vinger in Margo’s mond langs alle tanden en kiezen etensresten weg te wrijven, is een groot risico. Het verbaast me dan ook dat Margo de tandarts niet in haar vinger bijt als ze het voordoet. Margo gedraagt zich sowieso voorbeeldig. Ze ligt al zo’n twintig minuten in de stoel en geeft geen kik. Zijn het de vreemde ogen die dwingen? En barst het dadelijk los als ze weer in haar rolstoel zit. Het maakt mijn verhaal ongeloofwaardig dat ze regelmatig bijt, gilt en onrustig wordt als we haar tandenpoetsen.

Margo’s tanden en kiezen zijn in elk geval niet nog meer beschadigd de afgelopen drie maanden. Na nog wat gepruts en gefriemel mag Margo terug in haar stoel. En als ik Margo bestuit dat ze het zo goed gedaan heeft en dat het klaar is, vraagt de tandarts me om te laten zien hoe ik Margo’s tandenpoets. We krijgen discussie of ik moet staan of zitten en of dat dan voor, naast of achter Margo moet zijn. Ik heb er nu even helemaal geen zin in om terecht gewezen te worden op de dingen zoals we met Margo doen. Het is al laat. Ik wil gaan. Ik ben er klaar mee. Margo slaakt een gil. Zij blijkbaar ook. Een duidelijk signaal dat mijn eerdere verhaal toch nog wat kracht bijzet.

In de wachtruimte trek ik Margo haar jas aan en haast me naar de bus. Eenmaal op school blijkt dat Margo de Sinterklaasviering heeft gemist. Sinterklaas blijkt er nog te zijn en als hij hoort dat Margo gearriveerd is, komt hij nog even naar de klas. Margo, nog altijd wat onrustig, kijkt verder dan de lange witte baard. Ze luistert aandachtig en glimlacht als ze de stem van de man herkent. Ik maak een praatje met de man, die ook voor mij een oude bekende is. De twee Zwarte Pieten geven Margo nog even de volle aandacht. Ook nu bestudeert ze Sint’s knechten. Ze geniet ervan. En terwijl ik weet dat Yvon zo meteen hoogstwaarschijnlijk aan de gesloten deur staat, wil ik dit moment nog even meepikken.