Maandag 3 december 2012 (2)…Bejaardenhuis?

Soms gebeuren er dingen die ervoor zorgen dat we even stilstaan en nadenken over de toekomst. Er zijn genoeg momenten dat we ons afvragen hoe lang we het nog kunnen. Hoe lang we het nog moeten. Hoe lang we het nog willen, komt niet ter sprake. We willen ons hele leven wel voor Margo zorgen, maar we zijn realistisch genoeg om te weten dat dat geen optie is. Daar waren we het al snel genoeg na de diagnose Rett-syndroom over eens; ook Margo zal ‘op kamers’ gaan.

Diep van binnen weten we dat dat moment steeds dichterbij komt. En omdat Margo alleen het allerbeste verdient, willen we beslagen ten ijs komen. Daarom hebben we binnenkort een oriënterend gesprek. Het is al een paar keer ter sprake gekomen afgelopen weekend en aangezien ook ‘onze kleine potjes ook grote oren hebben’, lijkt het ons verstandig dit met Ruud en Yvon te bespreken voordat zij er hun eigen gedachten op na houden. We vertellen hen vanavond dat we binnenkort een gesprek hebben met de wooninstelling of er daar een geschikte woonplek is voor Margo. Ik zie dat Ruud schrikt. Hij heeft vier kiezen moeten laten trekken in verband met zijn beugel en kan nog maar weinig uitbrengen. Yvon reageert ook geschrokken. “Maar dat kan toch helemaal niet? Ze kan toch niet alleen…in zo’n kamertje met een bed, een tafel en een paar stoelen?” We hebben geen idee waar ze het over heeft. “Net als de oma van …?” Nu beginnen we het te snappen. “Nee Yvon, ze gaat niet naar het bejaardenhuis!” Hoe moet ze het ook weten? Ze heeft nooit binnen in de huizen van de wooninstelling gekeken. We leggen haar uit dat Margo niet alleen is, dat ze er samen met anderen zal wonen. Dat het een beetje lijkt op het logeerhuis. Het begint te dagen en daarmee vergaat het lachen Yvon al snel. Ze begint te huilen. “Ik wil het niet. Ik ga haar zóóó erg missen! Ik wil er dan elke dag naar toe.” Deze pure reactie van Yvon raakt ons diep van binnen. We pinken allemaal een traan weg en bevestigen dat ook wij Margo enorm zullen missen als het zover is. Maar we kunnen Ruud en Yvon wel overtuigen dat we dit uit liefde doen met de bedoeling dat het voor iedereen beter is en dat Margo altijd, maar dan ook altijd  een deel van ons leven zal blijven.