Maandag 12 november 2012…Schaven, frezen en plakken.

Het is Pieter-dag, maar met een andere invulling dan andere maandagen. We hebben een afspraak in het revalidatiecentrum voor de aanpassing van Margo’s zitorthese. Behalve Pieter, gaat ook de WMO-consulente van onze gemeente met ons mee. Ik ben zeker een voorstander voor carpoolen. Waarom met twee auto’s rijden, als je ook samen kunt gaan. Maar nu weet ik het even niet zo zeker. Ik stemde vorige week, toen ze me belde met het verzoek mee te mogen rijden, toe. Het overviel me. Ik weet niet of ik het überhaupt geweigerd had. Maar ze komt nu wel erg dichtbij. We hebben tenslotte een zakelijk relatie waarin haar belangen anders kunnen zijn dan de onze. Ik heb dan ook het gevoel erg op mijn hoede te moeten zijn. Misschien ben ik wat te voorbarig, maar toch. Wellicht is het niet verkeerd dat de WMO-consulente een middag meekijkt hoe het in de praktijk gaat met Margo.

We rijden richting Heimdal en praten over koetjes en kalfjes, over de dingen die gebeuren in ons dorp.

In de klas van Margo is het een hele drukte. Margo zit al klaar. We pakken haar logeerspullen mee en vervolgen onze route richting het revalidatiecentrum. Daar zijn we ruim voor onze afspraak. Toevallig staat de ergotherapeute in de hal te wachten. Niet op ons, ze heeft eerst nog een andere afspraak. We overbruggen het half uur met koffie in het restaurant. Margo vindt het prima. Ze smult van de speculaas en vindt het wel gezellig. In de pasruimte is de orthesemaker al aanwezig, net als de leverancier van de rolstoel. Ze bekijken de zithouding van Margo, voelen hier en daar en hebben al gauw in de gaten waar en hoe er geschaafd moet worden. Als de ergotherapeute er is, spreken ze hun visie over Margo’s zithouding door. Ook ik word erin betrokken. Ik kan hun uitleg volgen.

Pieter neemt Margo op schoot. De beide mannen nemen de rolstoel mee naar de werkplaats. De WMO-consulente gaat met hen mee kijken hoe de aanpassing in z’n werk gaat. Wij blijven in de pasruimte. Margo kijkt een filmpje op de draagbare dvd-speler. De ergotherapeute en ik praten even bij. Ik ben ook wel nieuwsgierig hoe de zitorthese bewerkt wordt en ga een kijkje nemen. Ze zijn bijna klaar. 

Er is geschaafd, gefreesd en geplakt. Aan de rechterkant in de rugleuning is er heel wat af, aan de linkerkant is er een hoop materiaal opgeplakt. Het is allemaal net binnen de marge zodat de bekleding er nog omheen past. Als Margo terug in haar stoel zit, lijkt ze comfortabeler te zitten. Bij Margo kan er een grote glimlach vanaf. Er wordt hier en daar nog eens gevoeld. Iedereen is tevreden.

De ergotherapeute stelt voor dat wij in de toekomst rechtstreeks met de firma van de zitorthese contact opnemen als wij denken dat er weer geschaafd moet worden. De orthesemaker kan dan bij Margo op school of bij ons thuis samen met ons kijken wat en hoe nodig om is ter verbetering van het zitcomfort. De aanpassing kan dan ook meteen gedaan worden. Het is de WMO-consulente na vanmiddag helemaal duidelijk waarom er regelmatig aanpassingen aan de zitorthese van Margo gedaan moeten worden. Dus ook de leverancier en de WMO-consulente gaan akkoord met het voorstel van de gemakkelijkste en kortste weg. Dat scheelt een stuk.