Donderdag 13 december 2012…Eerste stap.

Onrustig loop ik op en neer in de straat en staar naar het kruispunt om te zien of ik onze auto erbij zien staan. Gerard komt vanaf het werk, maar blijkbaar is het druk in het verkeer. Ik besluit toch ons alvast te gaan melden. Ik bel aan bij het meldpunt van het kantorencomplex zoals in de brief vermeld staat. Ik vraag naar de zorgbemiddelaar met wie we een gesprek hebben. Hij komt juist aan lopen. De man heeft zijn jas aan en vertelt me dat we naar het andere gebouw moeten. We lopen samen de straat uit en komen bij een ander kantoorgebouw. Naast de receptie zie ik Gerard in de wachtruimte zitten. Blijkbaar hebben we elkaar ergens misgelopen. 

De zorgbemiddelaar gaat ons voor naar een vergaderruimte. We nemen plaats aan de immens grote tafel terwijl de zorgbemiddelaar wat te drinken haalt. We zitten naast elkaar en zijn allebei gespannen. We hebben thuis nauwelijks gesproken over dit gesprek. We hebben allebei onze vragen en we weten van elkaar wel wat de moeilijke dingen zijn. Echt voorbereid zijn we niet. De zorgbemiddelaar komt terug met de koffie. Hij neemt plaats naast mij aan de hoek van de tafel. De zorgbemiddelaar begint het gesprek met informatie over de dienst- en hulpverlening van de organisatie waarbij de wooninstelling is aangesloten. We kennen de verschillende woonvormen en dagbesteding waar de man over begint. Mogelijk is het zijn standaard inleiding van een gesprek, maar ik heb even geen behoefte aan dergelijke informatie. Ik probeer het gesprek een draai te geven. We willen ondersteuning op het gebied voor een woonplek voor Margo en nu we eenmaal zover zijn, hoeft er niet omheen gedraaid te worden. Gewoon ‘to the point’, het is al lastig genoeg.

De zorgbemiddelaar haalt het Heimdal-zorgplan uit zijn map. Het zorgplan, wat wij hem toe hadden gestuurd, heeft de zorgbemiddelaar een beeld gegeven over de zorg Margo die nodig heeft. De zorgbemiddelaar heeft overleg gehad met een teammanager van de woongroepen, zodat er een indicatie is in welke groep Margo zou kunnen wonen. De naam van de betreffende woongroep klinkt ons bekend in de oren, maar niet meer dan dat. We horen dat er geen wachtlijst is en dat instromen gemakkelijk en snel kan. En dan komt het dichtbij, heel dichtbij. Onze tranen rollen. De zorgbemiddelaar is rustig en een fijne gesprekspartner. Hij is geduldig en geeft ons de tijd om te vertellen hoe we erin staan, wat we voelen en wat we ervan denken. Hij luistert. We laten onze emoties de vrije loop. De zorgbemiddelaar geeft aan dat het een geleidelijk proces mag zijn waarin wij het tempo bepalen. Maar toch, het valt ons zwaar.

Na een poosje wordt er de deur wordt geklopt. De vergaderruimte blijkt nodig te zijn. We moeten het  gesprek afronden. Het is vervelend, maar misschien wel goed om niet te blijven hangen in onze emoties. We spreken af om samen met de zorgbemiddelaar en de teammanager verder in gesprek te gaan. De teammanager zal onze praktische vragen kunnen beantwoorden. We kunnen dan in de betreffende woongroep gaan kijken. We kunnen gericht ervaren of het goed voelt. Of het een juiste keuze is. Maar we willen het eerst even laten bezinken. We stellen voor deze afspraak te plannen ergens na de feestdagen. De zorgbemiddelaar vindt het prima. Het is aan ons hoe wij dit pad bewandelen. We weten nog niet precies hoe we dit moeten doen. Maar wel samen, stap voor stap. En misschien gaat de één even wat sneller dan de ander, maar uiteindelijk komen we samen verder. En hoeveel stappen we moeten zetten, zullen we wel zien. De eerste is gezet.