Maandag 9 januari 2012 (2)…Mee of niet mee?

Afgelopen weekend was er de eerste officiële activiteit van de Jeugdcarnaval. Het is een gezellige, spontane club van ouders die dit jaar betrokken is bij de jeugdcarnaval. Wij horen daar ook bij. En we zijn er ook nog eens graag bij, maar als Margo thuis is, zal dat niet altijd lukken of zal één van ons wellicht eerder naar huis gaan. Het lijstje met festiviteiten is aanzienlijk. Tijdens de meeste activiteiten is Margo logeren of hebben we wat geregeld. Voor de receptie van de Jeugdprins, de Jeugdadjudant en de Raad van Elf, hebben we met niemand iets afgesproken. Ruud was blij toen hij de datum hoorde van deze receptie. Dat die in het derde weekend van de maand viel en dus niet in een logeerweekend van Margo, verheugde hem. Hij wilde haar er maar wat graag bij hebben.

We zijn inmiddels op de hoogte van het hele gebeuren tijdens deze receptie. Het is ons duidelijk dat het een hele happening gaat worden. Dat niet alleen de 41^e Regent, maar ook Ruud, als Jeugdadjudant, in het zonnetje gezet wordt. Het zou voor ons zelf meer ontspannen zijn als we die middag de zorg voor Margo niet zouden hebben. Dan zouden wij ook onbezorgd kunnen genieten van de aandacht die naar Ruud uitgaat. Anderzijds is het heel bijzonder dat Ruud zijn oudste zus er dolgraag bij wil hebben. We overwegen om alsnog het logeerhuis in te schakelen. Om te informeren bij het logeerhuis zonder Ruud daar in te kennen, kunnen we niet maken, vinden we. Vanavond aan tafel komt ons voorstel ter sprake. Opnieuw geeft Ruud aan dat hij het erg leuk zou vinden als Margo er de volgende week gewoon bij is. We leggen Ruud uit waarom we het hem nogmaals vragen. Dat het voor ons lastiger is als ze erbij is. Dat we tussendoor naar huis moeten voor een verschoning en dat één van ons misschien wel eerder naar huis moet gaan als het niet gaat. Hij knikt. Hij begrijpt het maar al te goed. Zijn twijfel slaat toe. “Ja, dat dan weer wel.” Dat is niet wat we willen. Hij mag het beslissen. Het moet zíjn eigen keuze zijn, ongeacht onze voorkeur. Hij kan inmiddels goed verwoorden wat hij wil. Hij is gegroeid. In alles. Zijn lijf, zijn voeten, maar vooral zijn zelfvertrouwen en dus zijn eigen ‘ik’. Het is niet altijd meer ‘wat jij wil’, ‘ja, is goed’ en ‘oké, doe maar’. Nee, hij geeft steeds vaker en duidelijk zijn eigen mening. Steeds vaker zegt hij wat hij er echt van vindt. En dat juichen we toe. Soms heeft hij een aansporing nodig om zich niet te laten leiden door de mening van een ander. Zoals nu. “Jij moet het zeggen, Ruud. Het is jouw feestje!” Zijn snoet klaart op. Hij heft zijn hoofd op. “Ze gaat mee!” Het klinkt zeer overtuigd. We kunnen er niet omheen. We willen er niet eens meer omheen. Margo gaat mee!