Het is bijna drie maanden geleden dat we hoorden dat de woonplek voor Margo bestemd was. We zijn gaan schilderen. We hebben spullen gekocht. We hebben afscheid genomen in het logeerhuis. We hebben kennis gemaakt met nieuwe mensen. We zijn gaan oefenen in het woonhuis. Het ging allemaal, met een lach en een traan en dat dubbele gevoel.
Er is wekelijks overleg met Margo’s persoonlijk begeleidster over hoe het gaat in het woonhuis. Het gaat best goed, horen we van haar. En ook als we bellen naar het huis zijn de verhalen positief. Maar het is wennen. Het is zoeken naar vertrouwen en veiligheid. Voor het team, de bewoners, voor ons en zeker voor Margo. Thuis is Margo al die tijd vlak, gelaten met soms een flauw lachje. Ze is niet boos, ze is niet niet blij. Niet verdrietig, maar ook niet uitbundig. Goede, rustige dagen wisselen de mindere dagen af. Slechte nachten doen de goede nachten vergeten. En zo hobbelen we door. Het communicatietraject en de vervanging van de rolstoel gaan gewoon door en ook dat vraagt het nodige van iedereen.
Maar vandaag is ie er. Heel voorzichtig. Die alles- en veelzeggende glimlach waar ik al die weken op wacht. Die glimlach is tenslotte het begin van een wereld van verschil.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
We stellen het enorm op prijs als je een reactie achterlaat! Dit kan door bij "Reageer als" te kiezen voor 'Anoniem' (wel graag je naam onder het bericht plaatsen) of voor 'Naam/URL' (schrijf bij 'Naam' je naam en laat bij 'URL' het tekstvak leeg). Bedankt!