Gerard moet vanmiddag even naar het werk. Een half uurtje denkt hij er bezig te zijn. “Zal ik even bij Margo langs gaan?” Ze is in het woonhuis. Ik vind het een prima voorstel, maar ik kan het niet. Nog niet. Op visite bij mijn eigen kind. Vertrekken zonder dat zij mee naar huis gaat. Nee, dat voelt nog raar. Maar ik vind het prima dat Gerard het doet. Ik hoor dan wel hoe hij het ervaart en hoe Margo erop reageert. Ik bel naar het woonhuis om te vragen of het uitkomt dat Gerard ’s middags op de koffie komt. “Ja, hoor. We zijn vanmiddag thuis.“ Het klinkt heel warm en huiselijk. Maar ook raar, alsof ik naar een ander gezin bel. In feite is dat ook zo.
Yvon wil ook mee. “Dan kan ik meteen het knuffeltje voor Margo meenemen dat ik heb gemaakt.” Ook wil ze graag cakejes bakken om uit te delen. En na mijn goedkeuring gaat ze meteen aan de slag. De geur waarmee de keuken zich vult is lekker. Ruud besluit ook om mee te gaan. Met z’n drieën gaan ze naar Margo.
Aan het einde van de middag zijn ze er weer en brengen ze kort verslag uit. Margo was wat suffig en slaperig, kreeg weinig mee van het bezoek. Maar het voelde goed om er even te zijn, hoor ik van alle drie. De koffie was bruin en de cakejes vielen ook bij de andere bewoners in de smaak. “Ze vroegen waar jij was, mam? We hebben gezegd dat je de volgende keer meekomt.” Ik vraag Gerard hoe híj het vond. “Gewoon, je moet niet zo nadenken, gewoon doen!” Misschien moet ik ook niet te veel nadenken, moet ik maar geen weerstand geven aan mijn gevoel. Wat ik voel, is wat ik voel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
We stellen het enorm op prijs als je een reactie achterlaat! Dit kan door bij "Reageer als" te kiezen voor 'Anoniem' (wel graag je naam onder het bericht plaatsen) of voor 'Naam/URL' (schrijf bij 'Naam' je naam en laat bij 'URL' het tekstvak leeg). Bedankt!