Maandag 11 november 2013…Sint Maarten.

Margo is al vroeg bij Pieter. De Heimdal-kinderen zijn vanmiddag vrij zodat de juffen voorbereidingen kunnen treffen voor het feest van Sint Maarten. Pieter en Margo komen laat in de middag naar ons toe, om mij op te halen. Samen met hen ga ik meteen door naar Heimdal voor het Sint Maartensfeest. Dit is één van de twee jaarfeesten die de ouders, begeleiders en broertjes en zusjes mee mogen vieren op het kinderdagverblijf. Ruud en Yvon waren er deze keer niet voor te porren om mee te gaan. We willen ze er niet toe dwingen, het is geen verplichting. Dus blijven ze, samen met Gerard, thuis.

In de gang van Heimdal is het donker. Slechts kleine kaarsjes verlichten het gangpad. Ook in Margo’s klas zorgen kaarsen voor de verlichting van het lokaal. Het is er een hele drukte. De opkomst van Margo’s klasgenoten is groot. Alle kinderen zijn er en hebben veel aanhang meegenomen. Er worden stoelen bijgehaald en er wordt nog een tafeltje bijgezet voor het meegenomen lekkers. Er staan hartige taarten, zoete taarten, chocolademousse en een kruimelgebak. De ‘broden gezond’, die ik gemaakt heb, zijn een welkome afwisseling bij het buffet, volgens de juf.

We gaan eerst allemaal naar de zaal. Er is een kort toneelstukje over de legende van Martinus, waarop het feest is gebaseerd, ingestudeerd door de oudste kinderen. Het is een heel gedoe voor alle toneelspelers op de juiste plaats zitten én blijven zitten. Ook Margo heeft een rol. Zij is één van de soldaten die in de herberg zitten waar Martinus zal overnachten. Margo is in slaap gedoezeld. Het toneelspel gaat aan haar voorbij. De vertelster legt ons gaande weg het spel uit wat de diepere betekenis achter de legende is.Het gaat over delen, de warme omhulling van het huis en het ontsteken van vuur en lichten. En na een toepasselijk lied gaat iedereen naar de eigen klas en schuift men aan de grote tafel aan om gezamenlijk te eten van alles wat iedereen mee heeft gebracht. Traditiegetrouw is er in elk klas pompoenensoep. Margo is nog wat suffig, maar smult van de lekker soep. Ik proef van alles wat. Ondertussen klets ik bij met een moeder die naast me zit.

Na de maaltijd gaan we met z’n allen naar buiten voor een wandeling en volgen de lichtjesroute. De kaarsjes in de lampionnen en uitgeholde pompoenen.worden aangemaakt, maar waaien al snel weer uit. We wandelen naar een dichtbij gelegen waterplas. Op het grasveldje ernaast maken enkele juffen, in een kring van fakkels, muziek. Het is sfeervol. Margo klaart helemaal op van de wandeling in het donker. Dat is altijd genieten voor haar.

Ze giebelt en schatert het uit als de juffen haar aanspreken op haar vrolijkheid. Ik praat bij met Margo’s juf over de oogbestuurde spraakcomputer. Ondertussen lopen we alweer terug richting Heimdal. De oogbestuurde spraakcomputer is vanochtend opgehaald door de firma. Ze hadden het apparaat vandaag en morgen nodig. We waren daarvan op de hoogte en hadden ingestemd met de afwezigheid van het apparaat gedurende deze twee dagen. Zo konden we meteen kijken wat voor impact het zou hebben op Margo. En of het dat had? “Margo bleef rondkijken in de klas. Reageerde met een boze blik op het doorkijkraam en koos niet!” Ik moet lachen. “Dus echt een gemis?” De juf bevestigt mijn vraag en geeft aan dat Margo vandaag veel minder alert was in haar keuzes. Hoe vervelend dan ook, dit is goed om te ervaren dat het dus blijkbaar van meerwaarde is voor iedereen. Opgaand in het gesprek, merken we dat we ver voorop zijn geraakt. We wachten bij het tuinhek van Heimdal op de resy van het gezelschap. Als alle ouders en kinderen aangesloten zijn, gaan we de speelplaats op. Daar brandt inmiddels de vuurkorf. De traditionele liederen worden gezongen onder begeleiding van de muzikanten. Het is een sfeervolle afsluiting van een gezellige avond.