Zondag 10 november 2013…Op visite.

We wilden een ritme. Voor ons Margo, voor onszelf, voor de andere bewoners en het team. Het was te rommelig en zonder structuur. En dus gaat Margo elk lang weekend naar het woonhuis. Vanaf donderdag tot maandag slaapt ze in het woonhuis. Maandag, dinsdag en woensdag slaapt ze thuis. Het blijft nog zoeken naar dat vertrouwen en die veiligheid. Het moet groeien. En dat kan alleen als ze samen zijn. Als Margo, het team en ook de bewoners elkaar beter leren kennen. Het team vindt het prima, de bewoners schikken zich en voor ons voelt het prima. Margo gaat er in mee.

Gerard stelt vanochtend voor om naar Margo te gaan. Voor mijn gevoel is het straks, als Margo er écht woont, als ze er zeven dagen in de week is, pas noodzakelijk om bezoek in te passen. “We zien haar morgen weer. Dan is ze heerlijk thuis en hebben we én nemen we de tijd voor haar!” is mijn tegenargument om niet op bezoek te gaan. Toch is het goed om wel te gaan. Dat ook wij de andere bewoners en het team een beetje beter leren kennen en andersom. Gerard heeft gelijk en haalt me over de streep. Ik blijf het lastig vinden, maar ik moet me niet blijven verzetten tegen het wat geweest is of hoe het in de toekomst zal zijn. We leven tenslotte in het nu.

Ik bel naar het huis en we zijn meer dan welkom. Ruud gaat naar de repetitie van toneel. Yvon wil niet mee en gaat naar oma. We gaan met z’n tweeën. Margo zit heerlijk ontspannen in de woonkamer. Ze begroet ons met een brede glimlach. We krijgen koffie van één van de begeleiders. Het is onwennig. We kletsen wat, geven nog wat tips en weetjes. Maar de twee begeleiders zijn positief over hoe het gaat met Margo. We rommelen nog wat op Margo’s kamer. We vertellen Margo dat wij weer naar huis gaan en dat zij mag blijven. Ze lacht breeduit. Haar glimlach, juist nu als we willen gaan, komt precies op het goede moment en is voor mij daarom van grote waarde.