Dinsdag 6 augustus 2013…Naar de tandarts.

In de wachtkamer bij de tandarts is het rommelig. Overal ligt zand. De assistente komt met een bezem en veegt de ergste rommel bij elkaar. Ze mompelt wat over een brandweeroefening en schuift de waterslang aan de kant. Margo ziet een forse man aan komen lopen en begint te gniffelen. Wat ze volgens mij verwacht, gebeurt. De man opent de zijdeur, sloft met zijn grote regenlaarzen door de wachtkamer en rolt de slang weer uit naar buiten. De vloer in de wachtkamer ligt opnieuw vol met zand. De assistente moppert erover als ons komt halen voor de controle.

Er is een andere assistente die zich voorstelt. Ze helpt met de tillift. Als Margo in de tandartsstoel ligt, ondersteunt zij Margo’s hoofd. De tandarts checkt Margo’s gebit. Margo werkt goed mee, houdt haar mond keurig open en lijkt de opdrachten van de tandarts op te volgen. De tandarts vindt dat ik slecht heb gepoetst. Her en der zit nog wat tandplak en het tandvlees is danig ontstoken. Ik baal. Ik heb nog wel extra goed Margo’s tanden gepoetst voor we vertrokken. Maar ik heb geen zin om me te verdedigen en reageer er niet op. “Het zal ook niet meevallen met twee handen. Bovendien; vreemde ogen dwingen.” De assistente lijkt het voor me op te nemen. Ik knik naar haar. Met een flauw lachje ben ik haar dankbaar voor haar bijval. De tandarts gaat rustig verder met het schoonmaken van Margo’s gebit. Het bloedt behoorlijk. De assistente vertelt Margo dat ze met de zuiger haar mond leegzuigt en veegt met een nat doekje Margo’s kin schoon. Margo ondergaat het gedwee. “Zo, Margo, je tanden blinken weer.” Het voelt alsof de tandarts er nog een schepje bovenop doet. Een nieuwe controleafspraak voor over vier maanden is toch voldoende. Met een beetje een kater loop ik samen met Margo naar de bus en breng ik haar naar Heimdal.