Donderdag 8 augustus 2013...Jubilaris.

Het is vandaag exact twaalfenhalf jaar geleden dat Margo voor de allereerste keer naar het kinderdagverblijf ging. Is het een jubileum? Een mijlpaal? Een reden voor een feestje? In elk geval voor ons een dag om bij stil te staan. Omdat wij terugkijken op mooie, warme jaren waarin we samen met alle mensen van Heimdal gewerkt en genoten hebben. Jaren waarin we in goede harmonie doelen hebben gesteld om het beste in Margo boven te halen. Jaren waarin ook verdriet en teleurstellingen met ons werden gedeeld. Jaren waarin we liefde en vertrouwen hebben gevoeld. En omdat al we dat al die jaren samen mochten ervaren en beleven zorgen we vandaag voor taart op Heimdal.

Als ik de megataart op heb gehaald, gaan we met z’n vieren naar Heimdal. Gerard heeft vandaag een vrije dag zodat we samen met Ruud en Yvon nog wat leuks kunnen gaan doen. Vorige week is dat er bij ingeschoten en nu de reguliere logeerafspraken weer gelden, logeert Margo vandaag en hebben we wat meer mogelijkheden. Gerard en Yvon lopen al vooruit richting Margo’s klas. Ik zoek, op het bordje vlakbij de voordeur, naar de naam van Margo’s eerste juf. In het rijtje namen staat haar naamkaartje aan de rechterkant onder ‘afwezig’. “Hé jammer, ik had haar graag de taart willen overhandigen,” zeg ik tegen Ruud. Symbolisch, voor alle medewerkers en kinderen. Samen met Ruud loop ik ook naar Margo’s klas waar Gerard en Yvon op ons staan te wachten. Eén van Margo’s juffen komt net naar buiten en is verrast als ze ons ziet staan. De deur van het zwembad gaat open. Samen met de therapeute komt Margo er ook bij. We hadden ons bezoek aangekondigd bij Margo, dus echt verbaasd is zij niet. De therapeute wel. Ze kijkt nieuwsgierig door het venster van de taartdoos, die ik op de balie heb gezet. Ik overhandig haar het kaartje. Het is inmiddels doorgedrongen tot heel Heimdal dat er wat aan de hand is. Er komen nog twee juffen bij staan en enkele kinderen kijken nieuwsgierig wat er gaande is. Ze horen hoe de therapeute ons kaartje voorleest en hebben in de gaten waar het over gaat. Margo heeft alle aandacht. Het verrassende tafelreel speelt zich af op de gang. De juffen zijn overdonderd. Ze bekijken de foto’s op de taart. Zo klein kennen sommigen juffen Margo niet eens. Margo is langer op Heimdal dan de meeste juffen.

Ondanks het vakantieprogramma schoppen we toch enigszins de dag in de war. Maar we zijn welkom in Margo’s klas en snijden daar de taart aan. Er wordt koffie gehaald en ondanks dat de kinderen hun fruit en sap al hebben gehad, gaan ook zij weer mee aan tafel voor de versnapering. We kletsen met de juffen bij en genieten van de sfeer in de klas. Het is gemoedelijk en ontspannen, alhoewel Margo gilt en niet helemaal op haar gemak is. Margo zou vandaag bij de oudste kinderen in klas zitten, in verband met vakantieplanning, blijkbaar schept het verwarring. Of is het onze aanwezigheid? Duurt het te lang?

Als haar oude juf binnenkomt met Suzy, het tweejarige Rett-meisje, fleurt Margo helemaal op. En ook Ruud en Yvon vinden het geweldig Suzy weer te zien. Ruud geeft het meisje een stuk slagroomtaart. Ze kraait en proest. “Deed Margo vroeger ook zo?” vraagt Yvon. Ik vind de gelijkenissen met Margo enorm. Het maakt me altijd wat weemoedig. Zo’n grote pubermeid is heel anders dan zo’n lief, klein meisje dat je gemakkelijk uit de stoel tilt. Ruud en Yvon schenken het kleine meisje alle aandacht en vragen vanalles aan ons. Ze hebben geen herinneringen van Margo als peuter en kunnen zich nauwelijks voorstellen dat Margo ook zo was. Suzy geniet en straalt.

Tot groot genoegen van Margo betrekt Yvon haar grote zus weer bij het tafereel. “Jaja, kleine meisjes worden groot…” onderbreekt de juf het gebeuren. Ze staat op en zet de vieze gebaksbordjes op een stapel. We helpen mee opruimen. Iedereen gaat weer over tot de orde van de dag. We brengen Margo naar de oudste groep. We gaan met z’n vieren op pad. Als we naar de uitgang lopen, zien we op het krijtbord in de gang geschreven dat Margo twaalfenhalf jaar op Heimdal is. Zo kan het helemaal niemand meer ontgaan dat er een jubilaris is.